zondag 31 maart 2013

Paasdagen

Op het moment is het gewoon overleven wat je doet, dat immense gemis is gewoon niet te beschrijven en wordt maar groter en groter....
Vooral als Laurie en Jaron naar school zijn en je alleen thuis bent komen alle herinneringen in alle hevigheid naar boven en besef je maar weer al te goed dat het nóóit meer zo wordt als vroeger.
Overal in huis kom je hem tegen op foto's, maar vooral in je gedachten. En dan wil je hem nog zo graag 1 keer vasthouden, 1 keer knuffelen, 1 keer zijn stem horen, 1 keer horen lachen en 1 keer voor het slapen gaan dat hij je weer 10 kusjes geeft over je hele gezicht. Hier heb je alles voor over, maar het zullen altijd wensen blijven.

Vorige week maandag voor het eerst weer wezen werken op therapeutische basis (Jorita). Dit is erg goed bevallen en vond het heerlijk om even weer tussen de collega's te zijn. Het is voornamelijk een stukje ontspanning. Ik vind het altijd heerlijk om over Thijn te praten en het is ook een van mijn favoriete onderwerpen van gesprek, maar zo op het werk vind ik het ook heerlijk om even met andere dingen bezig te zijn. En zo lang het goed voelt is het ook goed en we bekijken het gewoon per keer.
Maar eenmaal in de auto vloeien de tranen dan weer rijkelijk, maar dat is ook niet erg, het moet er toch uit.
Gelijk maar even door naar het kerkhof. Eén maal daags komen we er sowieso en op moeilijkere dagen ook wel eens 4 keer. Het is toch wel fijn dat je een plekje hebt waar je naar toe kunt gaan. Dit had ik eerder nooit zo en dacht altijd Thijn zit in je hart en is gewoon altijd bij me waar ik ook heen ga, maar toch is het nu ook fijn dat er een plekje is waar je naar toe kunt gaan. Ook voor Laurie en Jaron, als ze het even moeilijk hebben gaan we naar Thijn en hebben dan hele verhalen tegen Thijn dat lucht dan gewoon even op.
Donderdagavond was ik er met Jaron en stond er weer een mooi stukje op van een klasgenootje, ik zeg tegen Thijn heb je weer bezoek gehad en hebben ze weer wat voor je achtergelaten? en prompt kwamen er een paar sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen, oftewel bedankt dat jullie me niet vergeten en dat hij blij is met alle bezoekjes, tekeningen enz. Sneeuw zal ik sinds de begrafenis altijd met Thijn associëren en toen Jaron vrijdagochtend uit zijn slaapkamerraam keek en zag dag het gesneeuwd had hoorde ik hem foeteren omdat hij dan niet goed kan voetballen op het gras. Ik zei tegen Jaron dat Thijn hem gewoon een beetje aan het plagen is want dat hoort nu eenmaal bij twee broertjes!


Vorig jaar met Pasen waren
er jonge kuikentjes geboren!

De afgelopen twee jaar was Thijn met de paasdagen telkens met spoed opgenomen in het ziekenhuis in Groningen en nu waren we dan eindelijk thuis maar wel zonder Thijn.
Eerste paasdag hebben we doorgebracht met familie en 's avonds hebben we ons eigen paasvuur aangestoken met buren en familie. En dan mis je zijn aanwezigheid weer goed als je er bewust bij na gaat denken dat hij het ook geweldig had gevonden om daar bij tussen te lopen en een beetje takjes op het vuur zitten te gooien. Maar dan bedenk ik maar weer dat hij van bovenaf met ons mee kijkt en daar zijn eigen paasvuur heeft.

Veel liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron


6 opmerkingen:

  1. gewoon een hele dikke knuffel ,en bedankt voor jullie up-date trots op jullie!!
    xxx jose

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een mooie foto van Thijn met het schattige kuikentje, het gemis wordt steeds groter......Trots en dapper van jullie hoe er met dit grote verdriet wordt omgegaan. Hoop dat jullie fijne paasdagen met de familie/buren hebben gehad, uiteraard moeilijk zonder Thijn maar hij wordt niet vergeten. Vind het mooi om te lezen dat ook bij zijn grafje bloemen enz. van o.a. klasgenootjes worden neergelegd, en dat hier troost wordt gevonden wanneer jullie het moeilijk hebben. Beste familie ik wens jullie heel veel sterkte toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik blijf het blog volgen en schiet altijd vol als ik jullie verhalen lees. Heel veel sterkte....
    Monique

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo herkenbaar...het gemis wordt elke dag meer. Het besef komt steeds meer binnen, het is onbegrijpelijk. Je hebt het mooi verwoord.
    Tot zaterdag, Knuffel Francis (moeder Thomas Lok)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik krijg zelfs buikpijn als ik dit lees en tranen.
    Blijf schrijven Jorita, ik blijf jullie volgen.
    Liefs Inge

    BeantwoordenVerwijderen

Laat hier je reactie achter.