zaterdag 27 april 2013

Eindgesprek

Vorig weekend is Laurie met kamp mee geweest van de vokk (vereniging ouders van kinderen met kanker). Vrijdagavond hadden we haar weggebracht waar ze een heel weekend zou verblijven samen met andere "brussen" (broertjes en zusjes van (overleden) kinderen met kanker) en kinderen die zelf te maken hebben (gehad) met kanker.
Het was een erg leuk weekend waar vooral plaats was voor veel plezier samen. Vrijdagavond hebben ze eerst een quiz gedaan en later een spel in het donker, zaterdag overdag gingen ze naar sprookjeshof en 's avonds was er de bonte avond. Zondag om 10.00 werden de ouders al weer verwacht om samen een speurtocht door het bos te lopen en daarna was er een klein buffetje. Om 14.15 uur vertrok iedereen weer richting huis. Het was een zeer geslaagd weekend voor Laurie en zeker voor herhaling vatbaar!

Woensdag moesten we voor het eindgesprek richting het umcg. De eerste keer weer sinds dat Thijn overleden is. De weg die we zo langzamerhand wel kunnen dromen. Ik zag er ontzettend tegen op, niet de confrontatie met onze kinderoncoloog dr. Tissing en alle lieve verpleegkundigen en medewerkers, maar meer het definitieve van zo'n gesprek. Hier kom je nu niet weer als het goed is, terwijl je van de 8 levensjaren van Thijn er hier 2 jaar een groot deel van hebt doorgebracht. Zij hebben ook als tijgers gevochten voor Thijn, alles was altijd bespreekbaar en Thijn vond het nooit geen straf om naar de poli of M2 te gaan. Sterker nog,  hij vond het altijd wel gezellig. Alle zusters kende hij van naam en hij heeft ook een mooi vriendenboekje waar alle verpleegkundigen in mochten schrijven.

Om 10.30 uur hadden we eerst een gesprek met dr. Tissing. Ik vond het wel confronterend om eerst naar de poli te gaan en te moeten wachten totdat je aan de beurt bent. Alle kinderen te zien die nog volop in behandeling zijn, en dan al die kale koppies. Toen we zelf nog volop in behandeling zaten met Thijn zag ik helemaal niet dat de meeste kinderen kaal waren, maar nu dacht ik van: in wat voor een verschrikkelijke "kankerwereld" zijn al deze kinderen toch beland. Al die kinderen die zo hard vechten en zo dapper zijn, en in de toekomst kijken kan niemand....... en dat is maar goed ook want de vechtlust moet je houden.
Gelukkig mochten we gelijk doorlopen naar een kamertje en kwam dr Tissing er aan. We hebben echt de hele behandeling van het begin tot het einde toe door besproken tot aan hoe het nu ging. Twee uur lang hebben we daar gezeten, maar alles hebben we dan ook besproken. En alles was ook altijd bespreekbaar, we hebben het dan ook ontzettend getroffen met onze kinderoncoloog en ook Thijn kon er mee "lezen en schrijven" en later wordt ik dr. Tissing zei hij wel eens!
Hierna hebben we ook afscheid van Conny de poppenspeelster genomen. Ze belde ons van de week op en vertelde dat ze gehoord had dat wij op de poli van het umcg zouden komen en dat ze ons nog graag even wilde zien en spreken (terwijl ze eigenlijk vrij was) . En dat wilden wij natuurlijk ook want met Conny kon Thijn altijd goed opschieten en Conny had altijd Bast (een grote slome beer) bij zich en Snavel (een raaf) en samen beleefden ze dan de grootste avonturen en Thijn vond het altijd prachtig.
Toen door naar M2, vertrouwde mensen bij de balie, vertrouwd personeel wat er rondloopt, maar allemaal nieuwe kinderen die er liggen. Het gaat maar door en door en eigenlijk zou al het personeel werkloos moeten zijn op deze afdeling, met andere woorden: wanneer stopt het toch eens dat er telkens weer nieuwe lotgenootjes van  Thijn erbij komen.
Ook hier zijn we drie kwartier in gesprek geweest maar het voelde goed aan om daar te zijn. En dat komt mede omdat Thijn het er ook altijd fijn vond, ondanks alle behandelingen die hij er altijd dapper onderging. Hij heeft er ook best wel plezier gehad, met een kauwgomballenautomaat rond gaan, zusters bespioneren, zijn eigen naambordje veranderen van Thijn Blom in Henk Strokappe (hoe kom je er op), met de slagroombus slagroom in de mond spuiten, zusters nat spuiten met water enz.
Helaas was Thijn zijn lievelingszuster er niet, had haar graag nog even willen spreken, maar heb wel een klein cadeautje voor haar achter gelaten.
En dan zit na 4 uur informatie je hoofd boordevol en was het tijd om naar huis te gaan.

Lieve groetjes van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

donderdag 18 april 2013

Spookhuis


De klok tikt steeds maar verder en zaterdag 13 april deed Laurie het vormsel. Weer zo'n dag dat je nog eens extra met de neus op de feiten wordt gedrukt. Je mist iemand, je mist je lieve kleine mannetje. Het was een mooie dienst en nadien feest in huize Blom. Zelf ben je druk met de koffie, borrels en hapjes rond delen en wordt je genoeg afgeleid. En dan hoor je dat alle neefjes, buurkinderen en Laurie en Jaron spookhuisje gingen doen boven op de speelzolder, spookhuisje wat Thijn altijd zo leuk vond. Een buurmeisje zei ook, zullen we spookhuisje doen wat we ook altijd met Thijn deden? Ze hadden de grootste schik samen. En toen Jaron 's avonds laat in bed lag zei ik tegen hem dat ik het fijn vond dat hij zo'n leuke avond had gehad, maar mam zei hij, het was veel leuker geweest als Thijn er ook bij was geweest want hij vond spookhuisje spelen altijd zo leuk en hij zou dan zeker het hoogste woord hebben gehad. Tuurlijk lieve Jaron, we missen hem allemaal ontzettend en op sommige momenten wordt dat alleen maar versterkt.

Onbewust houd je nog steeds rekening met Thijn alsof hij nog lijfelijk aanwezig is.
Als je iets te hard praatte vond hij dat op het laatst erg vervelend en nog steeds als iemand hard praat vraag ik of het iets zachter kan. Ook wilde hij meestal de laatste maanden dat de deur tussen de kamer en keuken dicht ging en meestal zit de deur nu overdag nog steeds dicht. In de autoradio zit nog steeds een cdtje van Ernst en Bobbie en alhoewel Laurie en Jaron er niet meer van houden wordt hij nog vaak gedraaid en dan voornamelijk de favoriete liedjes van Thijn.
Als ik in het winkelcentrum liep kon ik nooit rustig lopen, altijd moest ik er voor zorgen dat ik niet te lang weg bleef, want anders belde Thijn mij op of ik al gauw thuis kwam en nu je eigenlijk alle tijd hebt kun je hier niet meer van genieten en wou je maar dat je weer gauw naar huis moest voor je kereltje. Of als Thijn er wel bij was en we in het winkelcentrum liepen met Thijn in de rolstoel meed ik altijd bewust de hobbeltegels omdat dat altijd zo stootte in de rolstoel voor Thijn en nu loop ik er nog steeds niet overheen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Je houdt nog altijd rekening met hem.... en eigenlijk wil je dat ook omdat hij er nog gewoon bij hoort!

Als Thijn mij belde vond ik dat ook altijd fijn want ik heb een zelf gemaakt liedje van Thijn als ringtone. Hij wilde namelijk altijd liedjesschrijver worden en dus verzon hij zelfgemaakte liedjes.  Toen mijn mobiel in de wasmachine terecht was gekomen was ik het liedje kwijt, maar gelukkig hadden anderen hem ook nog bewaard, dus staat hij weer gewoon op mijn mobiel.

Zaterdag hebben we zijn bed uit de kamer weggehaald en deze staat nu weer op zijn eigen slaapkamertje boven. Het is weer even wennen want in die twee jaar heeft een groot gedeelte van de tijd daar een hoog/laag bed gestaan en vanaf dat Thijn overleden is lag Thijn in de kamer in zijn eigen bed van boven en dat bed stond er dus nog steeds.
Nu is er weer een lege plek in de kamer, maar toch maar geprobeert om het weer een beetje gezellig te maken in de kamer.

Liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron



 

woensdag 10 april 2013

Communie


Zaterdag zijn we naar een symposium van de vokk geweest met als thema: "ik draag je altijd mee", voor ouders met een overleden kindje. En samen met ons gezinnetje en een andere moeder zijn we naar Driebergen afgereisd. Laurie en Jaron hadden hun eigen programma met 35 andere kinderen van hun leeftijd.
Het was een goede en mooie bijeenkomst waar plaats was voor een lach en ook voor een traan want:

Je eigen kind verliezen is volgens mij het meest ingrijpende dat je kan overkomen. Het is een bijna onmenselijke opgave om na de dood door te gaan met leven. Toch wordt je iedere ochtend weer wakker en ga je door met adem halen. Ook voor je andere kinderen is het leven niet meer als voorheen. Alles voelt anders en ook zij rouwen.
Je omgeving komt misschien met goede raad. Zegt dat ze het begrijpen, dat je je verlies moet verwerken, dat je het een plaats moet geven, dat je moet loslaten.
Maar hoe kun je nu je kind loslaten of het verdriet een plekje geven? Je kind is er immers altijd, in je gedachten, in je gevoel, in iedere vezel van je lichaam. Je draagt je kind altijd met je mee en het is waarschijnlijk dichterbij dan ooit.

Een van de briefjes geschreven door
een klasgenootje!
Het kistje waar alle briefjes
in zaten!
Zondag was er de Eerste Heilige Communie. Ook dit keer hebben we besloten om naar de kerk te gaan samen met opa en de oma's en Martin en Ilona de peetoom en peettante van Thijn. Maar wat vonden we het moeilijk, hier heb ik me toch wel een beetje in vergist. Nadien even bij ons thuis wat gedronken en daarna zijn we na goed overleg toch nog naar twee communiefeestjes gegaan van klasgenootjes waar we waren uitgenodigd. Een erg waardevolle uitnodiging maar o zo confronterend, vooral naderhand.

Na de dienst kregen alle kinderen een presentje en ook wij kregen een mooi kistje in de vorm van een boek. En daarin zaten 19 kleine briefjes in van Thijn z'n klasgenootjes waarop ze een wens of gedachtenis aan Thijn hadden opgeschreven. Zo mooi, zo waardevol en zo puur geschreven. Ik weet zeker dat Thijn super trots is op al zijn vriendjes en vriendinnetjes uit zijn klas. Thijn is en blijft onze grote vriend stond er dan ook voorop.

Hij hoort nog zo bij groep 4 en één van de mooiste complimentjes die ik de afgelopen tijd heb gehoord is dat een klasgenootje van Thijn trots tegen haar moeder vertelde dat ze nu naast Thijn in de klas zat. Zo bijzonder toen ik dit hoorde, want dat betekende dus dat ze naast een leeg tafeltje zit en toch trots dat zij daar mag zitten.
Liefs Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron