Eindgesprek

Vorig weekend is Laurie met kamp mee geweest van de vokk (vereniging ouders van kinderen met kanker). Vrijdagavond hadden we haar weggebracht waar ze een heel weekend zou verblijven samen met andere "brussen" (broertjes en zusjes van (overleden) kinderen met kanker) en kinderen die zelf te maken hebben (gehad) met kanker.
Het was een erg leuk weekend waar vooral plaats was voor veel plezier samen. Vrijdagavond hebben ze eerst een quiz gedaan en later een spel in het donker, zaterdag overdag gingen ze naar sprookjeshof en 's avonds was er de bonte avond. Zondag om 10.00 werden de ouders al weer verwacht om samen een speurtocht door het bos te lopen en daarna was er een klein buffetje. Om 14.15 uur vertrok iedereen weer richting huis. Het was een zeer geslaagd weekend voor Laurie en zeker voor herhaling vatbaar!

Woensdag moesten we voor het eindgesprek richting het umcg. De eerste keer weer sinds dat Thijn overleden is. De weg die we zo langzamerhand wel kunnen dromen. Ik zag er ontzettend tegen op, niet de confrontatie met onze kinderoncoloog dr. Tissing en alle lieve verpleegkundigen en medewerkers, maar meer het definitieve van zo'n gesprek. Hier kom je nu niet weer als het goed is, terwijl je van de 8 levensjaren van Thijn er hier 2 jaar een groot deel van hebt doorgebracht. Zij hebben ook als tijgers gevochten voor Thijn, alles was altijd bespreekbaar en Thijn vond het nooit geen straf om naar de poli of M2 te gaan. Sterker nog,  hij vond het altijd wel gezellig. Alle zusters kende hij van naam en hij heeft ook een mooi vriendenboekje waar alle verpleegkundigen in mochten schrijven.

Om 10.30 uur hadden we eerst een gesprek met dr. Tissing. Ik vond het wel confronterend om eerst naar de poli te gaan en te moeten wachten totdat je aan de beurt bent. Alle kinderen te zien die nog volop in behandeling zijn, en dan al die kale koppies. Toen we zelf nog volop in behandeling zaten met Thijn zag ik helemaal niet dat de meeste kinderen kaal waren, maar nu dacht ik van: in wat voor een verschrikkelijke "kankerwereld" zijn al deze kinderen toch beland. Al die kinderen die zo hard vechten en zo dapper zijn, en in de toekomst kijken kan niemand....... en dat is maar goed ook want de vechtlust moet je houden.
Gelukkig mochten we gelijk doorlopen naar een kamertje en kwam dr Tissing er aan. We hebben echt de hele behandeling van het begin tot het einde toe door besproken tot aan hoe het nu ging. Twee uur lang hebben we daar gezeten, maar alles hebben we dan ook besproken. En alles was ook altijd bespreekbaar, we hebben het dan ook ontzettend getroffen met onze kinderoncoloog en ook Thijn kon er mee "lezen en schrijven" en later wordt ik dr. Tissing zei hij wel eens!
Hierna hebben we ook afscheid van Conny de poppenspeelster genomen. Ze belde ons van de week op en vertelde dat ze gehoord had dat wij op de poli van het umcg zouden komen en dat ze ons nog graag even wilde zien en spreken (terwijl ze eigenlijk vrij was) . En dat wilden wij natuurlijk ook want met Conny kon Thijn altijd goed opschieten en Conny had altijd Bast (een grote slome beer) bij zich en Snavel (een raaf) en samen beleefden ze dan de grootste avonturen en Thijn vond het altijd prachtig.
Toen door naar M2, vertrouwde mensen bij de balie, vertrouwd personeel wat er rondloopt, maar allemaal nieuwe kinderen die er liggen. Het gaat maar door en door en eigenlijk zou al het personeel werkloos moeten zijn op deze afdeling, met andere woorden: wanneer stopt het toch eens dat er telkens weer nieuwe lotgenootjes van  Thijn erbij komen.
Ook hier zijn we drie kwartier in gesprek geweest maar het voelde goed aan om daar te zijn. En dat komt mede omdat Thijn het er ook altijd fijn vond, ondanks alle behandelingen die hij er altijd dapper onderging. Hij heeft er ook best wel plezier gehad, met een kauwgomballenautomaat rond gaan, zusters bespioneren, zijn eigen naambordje veranderen van Thijn Blom in Henk Strokappe (hoe kom je er op), met de slagroombus slagroom in de mond spuiten, zusters nat spuiten met water enz.
Helaas was Thijn zijn lievelingszuster er niet, had haar graag nog even willen spreken, maar heb wel een klein cadeautje voor haar achter gelaten.
En dan zit na 4 uur informatie je hoofd boordevol en was het tijd om naar huis te gaan.

Lieve groetjes van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron