vakantie weer voorbij

Vorige week hadden Laurie en Jaron vakantie, en aangezien dat ik niet echt veel zin had om iets te ondernemen vond ik dat de kinderen dat wel verdiend hadden. De afgelopen twee jaar hebben ook zij veel moeten inleveren en hebben ook veel dingen moeten laten omdat we veel in het ziekenhuis bivakkeerden.Niet alleen Thijn had kanker, ons hele gezin had er dag en nacht mee te maken. Ook afspraken en uitjes werden soms op het laatste moment toch nog afgeblazen omdat Thijn weer onverwachts naar het ziekenhuis moest of dat hij zich gewoon niet lekker voelde of toch te veel pijn had. Laurie en Jaron zeiden er nóóit wat van, en vaak moest er ineens nog een oppasadres geregeld worden.

Dus deze vakantie even de aandacht aan hun, met Laurie naar de primark, samen met de kinderen wezen zwemmen bij de Scheg in Deventer en verder gewoon fijn samen zijn! We hebben het best wel gezellig gehad alhoewel het ook ontzettend veel pijn deed omdat je weet dat Thijn ook altijd zo graag bij de Scheg wilde zwemmen, maar dit helaas iedere keer weer geannuleerd moest worden. Ik weet nog dat de kinderarts tegen mij zei dat we ons niet schuldig hoeven te voelen als we weer wat leuks gingen doen zonder Thijn. En natuurlijk, dat weet ik ook wel en ik zou hetzelfde tegen iemand anders zeggen, maar verstand en gevoel zijn toch wel twee heel verschillende dingen, want ik heb me ontzettend schuldig gevoeld bij die verschillende uitjes!
En natuurlijk waren er ook de nodige logeerpartijtjes. Ook Thijn wou altijd zo graag logeren met zijn neven en de avond dat ze bij ons kwamen logeren zagen we op de dakkapel bij onze boerderij een mooie witte duif, de hele avond en nacht heeft hij daar gezeten ('s nachts ben ik er namelijk nog een keer uit geweest). En op het moment dat de kinderen 's morgens wakker waren vloog de duif weg. Voor mij was dat echt een teken dat Thijn er ook bij was en over hen waakten. Het gaf me die nacht ook gewoon zo'n innerlijke rust dat ik gewoon goed heb geslapen, dank je wel Thijn!

Dinsdag voor het eerst dat Thijn overleden is weer in het Deventer ziekenhuis geweest. En dat viel eerlijk gezegt niet mee. Voor die tijd dacht ik dat doe ik wel even, maar het roept toch veel herinneringen bij je op als je daar loopt. De lift waar Thijn altijd alleen mee naar boven wilde, ik moest dan lopen en dan kijken wie er het eerste boven was. Het restaurant waar ik vaak een kopje soep mee naar boven nam als Thijn opgenomen was en het stokbroodje met kruidenboter die je er dan bij kreeg was dan voor Thijn. De taxipoint waar we altijd moesten wachten toen we eenmaal met de taxi gingen, we gingen dan raden bij iedereen die het ziekenhuis binnen kwam of dat de taxichauffeur zou zijn. En vaak zei Thijn dan: "die loopt als een taxichauffeur, die komt ons vast ophalen". En zo kwamen er nog tal van herinneringen naar boven terwijl ik daar gewoon rondliep.
En ook al kwam ik er voor wat anders die dag, toch ook even richting de kinderafdeling gelopen. Hier nog een poosje een kinderarts gesproken die Thijn meestal had als onze eigen kinderarts afwezig was en Peter (verpleegkundige), waar Thijn altijd zo gek mee was (en omgekeerd)!

`*.¸.*´
¸.•´ ¸.•*¨)¸.•*¨)(¸.•´(¸.• (¸.•´¸¸.•¨¯`•.¸¸.♥   Liefs van ons

herdenkingskamertje

Dagen gaan verder, als vanzelf glijden ze voorbij. Het is nu al weer 22 dagen geleden dat jij Thijn een schitterend sterretje aan de hemel bent geworden.

En af en toe moet ik gewoon weer een stukje op het blog schrijven. En zoals sommigen zeggen en schrijven, misschien hoort het ook wel bij het verwerkingsproces om op te schrijven hoe het gaat en hoe we onze kanjer missen. Want dat missen wordt met de dag erger en het klopt gewoon ook niet dat ouders afscheid moeten nemen van hun kind, het klopt niet dat ouders de begrafenis moeten regelen voor hun kind,... het hoort omgekeerd te zijn.... er staat nu een groot litteken op je hart!
 

We hebben sinds het overlijden van Thijn ontzettend veel post gehad, zoveel mensen die met ons meeleefden en vaak ook met zulke lieve en ontroerende teksten er op. En ook met herinneringen die ze hebben aan Thijn.

Het volgende gedichtje is voor ons heel speciaal, we kregen het van iemand die we in het umcg hebben leren kennen en dit gedichtje zegt echt alles. Hij staat dan ook naast een kaarsje en een foto van Thijn en iedere dag lees ik het even voor mezelf en dan geeft het me weer veel kracht om de dag te beginnen:

Lieve Papa & Mama

Het is niet te begrijpen,

waarom dat ik moest gaan.

Ik heb zo gevochten,

en jullie hebben mij altijd bijgestaan.

Lieve papa en mama,

heb maar geen tranen meer,

Kijk naar de hemel en geloof,

eens zien we elkaar weer...

Ik moest jullie verlaten,

jullie zijn zo verdrietig.

Maar voor mij is hier geen pijn,

kijk maar naar de regenboog en weet,

ik zal er altijd zijn...

Lieve papa en mama,

het zal niet eeuwig duren

eens komt er een moment,

dat jullie mij weer kunnen knuffelen,

en je weer bij me bent.

We moesten afscheid nemen,

droog je tranen nou...

Kijk 's avonds naar de sterren,

weet dat ik van jullie hou...

Lieve papa en mama,

denk aan mij en wens me altijd dichtbij,

praat met mij, ook al doet het pijn,

ik zal er altijd voor jullie zijn!!!

Vorige week ben ik weer even op school geweest en heb toen ook voor het eerst het herdenkingskamertje gezien van Thijn waar de kinderen van school even naar toe kunnen gaan als ze daar behoefte aan hebben. Dit was met zoveel zorg ingericht. Eén wand was helemaal behangen met tekeningen voor Thijn, iedereen mag daar zijn of haar tekeningen neerleggen en deze worden later dan opgehangen. Verder ligt er een ontzettend mooi fotoboek over Thijn van alle schooljaren die Thijn op school is geweest. Het is zo'n mooi en dierbaar boek geworden waar ik niet in kan kijken zonder een traantje te laten. Overal staat hij er ook zo mooi op met zijn stralende ogen. Verder is er een mooi kastje in de vorm van een hartje opgehangen waar persoonlijke dingen van Thijn in staan. En natuurlijk staat er een mooie foto van Thijn, branden er kaarsjes en stond er een mooi bosje bloemen bij.
Het is ook zo ontroerend om dit allemaal te zien, want zelf heb je er natuurlijk ook geen idee van wat er allemaal op school afspeelde op het moment dat bekend werd dat Thijn overleden was.
Verder hebben we een heel mooi boekwerk mee gekregen waar iedere leerling een tekening en soms ook met een stukje tekst had gemaakt. Natuurlijk krijg je Thijn er niet mee terug, maar het is zo'n dierbaar boekwerk geworden en alles is zo puur geschreven door de kinderen.

En natuurlijk is álles wat met Thijn te maken heeft ontzettend dierbaar geworden. Zelf heb ik als ik alleen in de auto zit altijd nog muziek van Ernst en Bobbie aan, slaap ik op Thijn zijn kussen en heb ik de grote bak met medicatie van Thijn die ik al had weggezet toch maar weer terug gezet op het aanrecht, want het was in een keer zo'n lege plek geworden daar. Twee jaar lang hebben die medicijnen ook zo'n grote rol gespeeld. Het zat ook zo in je geheugen gegrift: om 8.00 uur 12.00 uur 16.00 uur 20.00 uur en dan alle medicijnen nog die hij voor zonodig moest hebben. Het leek net of ik een stukje van zijn leven weg deed, het was dus duidelijk dat ik daar nog niet aan toe was.



Liefs van ons allen!

Zo stil....

Twee dagen na de begrafenis van Thijn zijn Laurie en Jaron weer naar school gegaan. Dit vonden ze zelf weer erg fijn en het was mede toch ook weer een fijne afleiding.
Maar het was al stil in huis en dan wordt het nog stiller... Je valt nu in zo'n diep gat want we waren eigenlijk dag en nacht met Thijn bezig en dat deden we natuurlijk ook met alle liefde. Je groeit ook zo naar elkaar toe als je zo veel bij elkaar bent, we waren zo'n goed team, we hadden aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen.

Ondanks dat Thijn maar zo kort bij ons mocht zijn hier op aarde is zijn leven zeker niet voor niets geweest. Hij heeft ons zó veel gegeven en geleerd. Niet bij de pakken neer gaan zitten, daar was hij goed in en dat proberen wij ook te doen al zal dat allemaal nog niet mee vallen want het verdriet is er niet minder om en wordt tot nu toe alleen maar meer.
Maar op sommige dagen is het gewoon nòg moeilijker dan op andere dagen, bijvoorbeeld toen ze met carnaval langs de deuren gingen om snoep op te halen. Al die kinderen zie je dan in het dorp en dan denk je daar had Thijn ook tussen moeten lopen. Al twee jaar lang was hij net met het "foekepotten" in het ziekenhuis en vorig jaar zei ik tegen hem dat hij er het jaar er op wel bij zou zijn. Maar die belofte kon ik niet nakomen want hij zal er nooit meer bij zijn en dat doet zo'n pijn! En als mensen vragen hoe het met ons gaat is dat soms moeilijk te beantwoorden, want een simpel antwoord is er niet. Het is niet iets wat over gaat in de loop van de tijd. Het is iets waar we mee moeten leren leven en hoe dat precies moet weet ik nog niet...

Bij ons in huis hebben we nog niet veel veranderd en dat kunnen we ook nog niet. Zijn eigen bed staat nog steeds in de hoek van de kamer. Alle spulletjes staan nog precies op dezelfde plek en niets maar dan ook niets kan ik weggooien. Ik vond het zelfs al moeilijk toen ze de voedingspomp kwamen ophalen, want dit is toch een deel van zijn leven geworden. Bijna twee jaar lang heeft Thijn non stop sondevoeding gehad, het hoorde gewoon bij hem en nu kwamen ze die pomp ophalen, de pomp die Thijn ook vaak genoeg zo onhandig vond.

Lieve Thijn, we miss you so!!

Liefs van ons

Afscheid

Zondag hebben we een fijne dag voor ons zelf gehad. Het meeste regelwerk was gedaan dus we hadden ook echt tijd voor ons zelf.
Laurie en Jaron hebben de binnenkant van deksel van de kist beplakt met foto's van make a memory. Die foto's zijn echt een dierbare herinnering en we zijn blij dat we die reportage hebben mogen maken. Helaas heeft Thijn ze niet meer mogen zien, maar zo gaan ze toch met Thijn mee!

En toen werd het maandagavond en zag er best wel tegen op. Maar het is een mooie afscheidsdienst geworden waar iedereen ontzettend mooi heeft gesproken en de collega's ontzetend mooi hebben gezongen (en dat net op wereldkankerdag). Zo gigantisch veel mensen heeft Thijn op de been gekregen om hem de laatste eer te bewijzen. Iedereen ontzettend bedankt!!

Ook dinsdag tijdens de uitvaart is alles ontzettend mooi verlopen, wederom mooi gesproken en gezongen. Aan het einde van de dienst werd er een mooi gedicht voorgelezen over dat we Thijn een brief sturen aan een witte of blauwe ballon en mocht hij hem vinden hij het ons even moest laten weten door het heel eventjes te laten sneeuwen en toen we de kerk uitliepen begon het echt heel zachtjes....... te sneeuwen.
En toen stonden er daar vele schoolkinderen in een haag richting het kerkhof en lieten terwijl we er langs liepen allemaal witte en blauwe balonnen op. Wat zal Thijn het mooi hebben gevonden.

Terwijl tijdens de diensten soms de tranen vloeiden maar het soms ook leek alsof de tranen opgedroogd waren is het in de thuissituatie toch wel de harde werkelijkheid en is het zo ontzettend stil....... en kunnen we de hele dag wel huilen want bij alles wat je doet denk je aan je mannetje, voel je hem en denk je dat je hem hoort.
Voor ons zelf was het verder fijn dat we alles zoveel mogelijk zelf met ons gezin hebben kunnen doen voor en tijdens en na het overlijden van Thijn, we hebben zo min mogelijk uit handen gegeven.

Thijn zal altijd een deel van ons leven blijven en hoe oud wij ook worden, we zullen altijd een zoon van 8 hebben. Eén die er altijd zal zijn, waar we zielsveel van houden en waar we ongelofelijk trots op zijn.

Lieve groet Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

Een korte terugblik

Wat een dagen hebben we achter de rug, verdrietige dagen maar ook bijzondere dagen, in ieder geval dagen wat op ons netvlies geschreven staan.
Maandagavond zagen we dat Thijn erg veel vocht vast hield, hij plaste niets meer uit maar kreeg via het infuus wel behoorlijk veel vocht toegediend, dus hebben we het infuus gehalveerd.
De volgende ochtend nog steeds niets geplast en ook de pijn/slaapmedicatie hadden we 'snachts opgevoerd i.v.m. pijn. Toen toch maar besloten met pijn in onze harten om de infuuspomp stil te zetten want hij begon al aardig opgeblazen te worden.

De hele dag is Thijn verder niet meer "bij" geweest en begon hij ook met een cheyne-stoke ademhaling. Iedere keer stopt hij dan even met de ademhaling, om even later toch weer door te ademen.
's Middags gingen Jaron, Laurie en ik samen met Thijn checkpoint kijken en ook al kon je geen contact meer met hem krijgen, hebben we toch heerlijk bij hem gezeten en samen met hem zijn lievelingsprogramma gekeken. Na een half uurtje gingen Laurie en ik even een paar minuutjes weg en toen ik de kamer weer binnen kwam zag ik dat de ademhaling niet meer op gang kwam. In die paar minuten dat wij weg waren en Jaron gewoon in de bank zat heeft Thijn zijn laatste adem uitgeblazen, het is met geen pen te beschrijven wat er dan met je gebeurd!
Die zelfde ochtend hadden we nog een berichtje gekregen van een moeder van een lotgenootje die schreef dat je de laatste tijd vaak hoort dat andere lotgenootjes hun laatste adem uitbliezen terwijl de ouder die er bij was net even een momentje weg was, het is net of ze niet hun ogen kunnen sluiten met degene erbij die hun het allerdierbaarste is. Het is geen kwestie van dat je er dan niet voor hem was, maar dat je hem de ruimte gunt om het op de manier te doen die hij kiest.
En zo ging het bij ons dus ook.
Eerst hebben we de tranen rijkelijk laten vloeien en daarna toch maar de noodzakelijke telefoontjes gepleegd.

De volgende dag hebben we Thijn laten balsemen wat bij het Deventer ziekenhuis ging gebeuren. Met de eigen auto op weg met Thijn bij mij in de armen op de achterbank en met de voeten bij Jaron op schoot. Een erg intiem moment. Helaas mocht ik er niet bij blijven, 2 uur later mochten we Thijn weer ophalen. Hij lag er zó mooi bij, niet meer zo mager en veel soepeler, we hebben de laatste dagen er ook heel wat van af geknuffeld en ik vind hem met de dag mooier worden.
Door het balsemen is er ook geen koeling nodig en dus ligt hij mooi in zijn eigen bedje bij ons in de kamer.

Vrijdagmiddag kwamen alle klasgenootjes van Thijn, Jaron en Laurie afscheid van Thijn nemen.
Ze kregen allemaal een mooi polsbandje met "ik denk aan jou" er op en daarna werd er bij Thijn een verhaal van de bellenblaas door de juf voorgelezen, daarna werden er buiten allemaal belletjes naar de hemel geblazen, honderdduizend kusjes naar Thijn met de luchtbellenpost!
Tenslotte kregen ze nog een zakje snoep mee van de Alpe d'huzes (kankerbestrijding) waar een vader van een vriendje van Thijn voor fietst in het voorjaar.

Het zijn hectische dagen waarin veel geregeld moet worden, daarom hebben we besloten dat we zondag een rustdag hebben. De deur gaat op slot zodat we echt met ons vijfjes kunnen zijn die dag.

Lieve groet Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron