19 September, een dubbele dag

19 september een jaar geleden kregen we te horen dat bij Thijn de tumoren weer aan het groeien waren in de wervelkolom.
In eerste instantie gezegd door de radiotherapeut omdat Thijn een scan die dag had gemaakt i.v.m. pijn in zijn rug en even later nog weer extra bevestigt door onze oncoloog.
Maar wat had ik toen nog de power om door te gaan, want te horen krijgen dat er in Nederland geen behandeling meer mogelijk is dat wil je toch niet horen en dat je kind het niet gaat redden wil je al helemaal niet horen!
Daarna alles in het werk gesteld voor de rist behandeling in Duitsland waar we vanuit Greifswald groen licht voor kregen om hier aan deel te nemen en ondanks ook minder goede verhalen ook ervaringen van ouders waar het wel aansloeg (en nog steeds).

Het was helemaal een dubbele dag omdat 19 september ook mijn (Jorita) ouders 50-jaar getrouwd waren. Een echt familiefeest maar zonder hun jongste kleinkind. Voorafgaand hebben we eerst met ons allen een bezoekje aan Thijn gebracht.
Hierna een hapje gegeten en familiefoto's wezen maken. We hadden een mooie foto van Thijn meegenomen en samen hielden Jaron en Laurie de foto vast zodat we toch een complete familiefoto hadden.
En toen op naar het feest, we hebben er echt wel van genoten en ook opa en oma hebben er enorm van genoten en ik weet zeker dat ook Thijn van bovenaf heeft meegefeest. Hij was altijd zo gek met opa en oma en als het even kon ging hij altijd met opa mee in de stal, helpen met kunstmest strooien of helpen met vegen. Ook zij missen hun jongste kleinkind enorm en op zo'n dag wordt het gemis nog eens extra benadrukt, hij had er gewoon bij moeten zijn..... maar lieve Thijn we blijven je waar je ook bent altijd eindeloos koesteren!
Alle kleinkinderen gaven ook een kadootje en namens Thijn hebben we opa en oma een heel mooi fotoboek gegeven van de 8 veel te korte levensjaren van Thijn.

Afgelopen weekend is Laurie mee geweest met het vechtgenoten kinderkamp in Ommen. Iedereen die zich op de één of andere manier betrokken voelt bij kanker kon zich hiervoor opgeven en een aantal lotgenootjes ervan kende ze al.
Ze vond het een leuk kamp en heeft er van genoten. Als afsluiting werden er ballonnen opgelaten voor alle mensen waar we zo ontzettend veel van houden over alle grenzen van het leven heenl!

Lieve groet, Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

Bezoekje DZ

Thijn zijn eerste nachtje in het DZ (21-03-2011)

Vorige week heb ik n.a.v. een mailtje een gesprek gehad met Thijn zijn lievelingszuster van het Deventer Ziekenhuis. Zij was ook het vaste aanspreekpunt als het om Thijn ging.
Vanaf het moment van de diagnose was ze er al voor Thijn.
Op 27 februari 2011 werden we vanaf de huisartsenpost in Raalte doorgestuurd naar het DZ. Na twee dagen van onderzoeken kwam de kinderarts (eerder dan we verwacht hadden) samen met de verpleegkundige op 28 februari het kamertje van Thijn binnen met een erg bedrukt gezicht. Het was niet goed, het was helemaal niet goed. Ferdi moest gebeld worden zodat ze haar verhaal aan ons beiden tegelijk kon vertellen. Op dat moment was ik daar niet toe in staat en belde de lieve zuster van Thijn Ferdi op om te komen. Ze was ook bij dat gesprek aanwezig en vanaf die tijd heeft ze samen met een broeder altijd een speciaal plekje gehouden bij ons.
Het was erg fijn om weer met haar te praten over Thijn, vooral omdat ze Thijn in zijn goede momenten heeft verpleegt en ook toen het minder goed ging.


DZ 24-01-2012

DZ 24-01-2011-2

En als je daar dan weer over de kinderafdeling loopt, voelt het toch nog een beetje als "thuiskomen". We kwamen er op het laatst ook zo regelmatig, je kent er iedereen en soms werd je daarom wel eens extra verwent en kreeg je een maaltijd aangeboden terwijl je er niet opgenomen was (een mooi stukje verbondenheid).
Op de terugweg kon ik één van de vele uitrijkaartjes van het ziekenhuis gebruiken die nog steeds voor in de auto bij mij lagen en die ik altijd met enige regelmaat moest halen omdat we haast een vast abbonnement hadden de laatste periode naar de kinderafdeling.

Vorige week ook met een 14 tal "neuroblastoom-ouders" afgereisd richting Cuijk. Daar heetten we Lena en Jack Chansing van harte welkom. Lena woont in Amerika en helpt daar als makelaar mensen aan een woning die voor een behandelingen naar het CHOP (kinderziekenhuis in Philadelphia) moeten. Ook voor ons heeft ze twee jaar geleden ontzettend veel gedaan en ontzettend veel vragen voor ons beantwoord. Alleen jammer dat we haar nooit in levende lijve hebben ontmoet daar.
En nu ze voor drie dagen in Nederland was, was het een mooie gelegenheid om kennis met haar te maken en haar te bedanken voor alles wat ze toentertijd voor ons heeft gedaan.
Alle "neuroblastoom-ouders" heeft ze uitgenodigd bij wie ze betrokken is geweest en we hebben met z'n allen er een bijzondere ontmoeting van weten te maken.
Lotgenoten, liever niet gehad natuurlijk
maar toch blij dat ze er zijn
zoveel begrip zoveel herkenning
hetzelfde verdriet dezelfde pijn....

Afgelopen weekend een jaar geleden begon voor ons de ellende pas echt, Thijn kreeg meer pijn en al snel zaten we om de drie uur op pijnmedicatie. Gelukkig toen nog niet wetende wat we nu weten en in wat voor hel we terecht kwamen.
Constant waren onze gedachten bij een jaar geleden......


......Lieve Thijn, we houden van jou tot de maan en weer terug ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ Liefs van ons

Maand tegen neuroblastoom

September is de maand tegen neuroblastoom.
Vele acties worden dan op touw gezet om geld in te zamelen voor Villa Joep! Zo gaat José zich inzetten voor een drie uur durende body combat marathon in de sportschool. Body combat is een workout van 6 verschillende vechtsporten en dus gaat ze die dag echt knokken tegen neuroblastoom. Ook deze keer gaat Thijn weer met haar mee en heeft ze een mooi shirt met Thijn er op laten bedrukken. Zo bijzonder, zo mooi en zo waardevol dat Thijn nog zo voortleeft bij iedereen, maar hij heeft het ook zo verdiend!
Van de Alphe 'd Huzes waar Ton voor Thijn heeft mee gefietst hebben we een mooi dierbaar fotoboek gekregen, een aandenken aan de tocht én het kaarsje wat brandde in bocht 8 ter herinnering aan Dappere Thijn!

Van de week even in groep 5 gekeken, erg onwennig en raar. Thijn z'n tafeltje en stoeltje staat er niet meer maar wel het herdenkingskaartje en er komt nog een mooie foto van Thijn te staan. En ook in sommige andere groepen staat het herdenkingskaartje van Thijn in de klas.
Zo fijn dat Thijn nog gewoon bij de klas/school hoort. Ook rij ik nog steeds in het schema mee naar school die we samen met de buren hebben gemaakt. Ondanks dat Jaron meestal gewoon op de fiets naar school gaat vindt ik het fijn om toch nog wel één keer in de week te rijden. Het blijft zo vertrouwd, alleen blijven er nu twee plekken leeg, die van Laurie wat zo natuurlijk is nu ze op een andere school zit en die van Thijn. En alhoewel het al bijna een jaar geleden is dat Thijn er iedere 's ochtend bij in de auto zat hoort die plek gewoon niet leeg te zijn. En ook het gezellige gekwebbel achterin de auto van Floortje en Thijn mis ik enorm, het gevoel van humor die ze hadden en het na schooltijd even afspreken om bij elkaar te spelen.
Maar er wordt nog ontzettend veel over Thijn gepraat net alsof hij er nog gewoon is want: geen kind is zo aanwezig dan het kind dat wordt gemist! En gemist wordt hij iedere seconde en soms denk je gewoon van Thijn nu is het genoeg geweest kom nu maar gewoon die kamer binnen lopen om te zeggen: Mam ik ga even rondjes om de schuur fietsen wil jij tellen hoe lang ik er over doe? Tuurlijk lieverd al fiets je honderd rondjes ik blijf tellen!

Lieve groet Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

Nieuw schooljaar

Wat was het maandagochtend moeilijk, Jaron is begonnen in groep 8 op school en Thijn zou anders naar groep vijf zijn gegaan, de bovenbouw. Aan de andere kant van de school in een nieuw klaslokaal en een nieuwe juf, wat zou hij trots zijn geweest. Een schooljaar waar Thijn geen begin in heeft gemaakt en waar ook geen herinneringen zijn.
Geen tas meer inpakken voor Thijn en zorgen dat hij de medicijnen mee krijgt naar school. Hier zorgde hij dan zelf voor alleen moest de juf soms even aangeven als de tijd er naar was om de medicijnen toe te dienen via de sonde.

School... hij heeft er altijd zo van genoten en het leren ging hem ook altijd goed af, vooral in het rekenen was hij een ster en ondanks dat hij altijd veel miste kon hij redelijk goed meedoen.
Ook kwam ik in de grote vakantie een gymtas tegen met gymschoenen van Thijn er in voor school. Haast nog zo goed als nieuw. Want vorig jaar begon hij vol goede moed met de gymlessen in groep 4 en ook liep hij zelf naar de sporthal heen dus moesten er natuurlijk nieuwe gymschoenen komen. Maar helaas misschien maar drie keer aangehad....
Vorig jaar moest hij de eerste week van het nieuwe schooljaar kuren, maar 's middags ging hij dan gewoon naar school. Hij voelde zich toen zo goed rond deze tijd dat ik het me toen niet in kon denken dat hij een jaar later niet meer bij ons zou zijn.

Ze spreken soms over hartpijn of een gebroken hart. Weet je dat je dat echt voelt die pijn, vaak is het een constante doffe pijn, maar soms ook vlijmscherp! Gelukkig krijg ik hier hulp bij, want ik heb ook zo ontzettend veel vragen en zo weinig antwoorden, maar sommige vragen zullen nooit beantwoord worden!
Laurie hoeft pas volgende week te beginnen op haar nieuwe school in Raalte dus van de week even gezellig met haar naar de primark in Essen geweest, een moeder/dochter momentje.

Liefs van ons allen!

Bezoekuur in de hemel

Vorige week was één van de kinderen 's nachts ziek. Opeens hoor je dan een stemmetje mama roepen, is het Thijn denk je slaperig... maar een seconde later weet je dat dat niet mogelijk is.
Door naar boven toe, een paracetamol klaarmaken net zoals ik dat tig keer bij Thijn heb gedaan. Fijn malen met een stampertje en geven met wat yoghurt. Later een koud washandje op het voorhoofd en dan krijg je dat beeld weer voor je toen Thijn al zo ziek en mager was, met een nat washandje op zijn voorhoofd tegen al het zweten. En tenslotte op een matras naast het bed geslapen net zoals we dat de laatste dagen altijd bij Thijn hebben gedaan. Het hele circus speelt dan weer af in je hoofd, maar nu met het idee er achter dat het morgen vast weer over is.

Vorig jaar om deze tijd heeft Thijn zijn eerste bestraling gehad i.v.m. pijn. De eerste keer hielp hem dit nog wel, maar toen de bestralingen later frequenter waren had ik niet altijd het idee meer dat de pijn hierdoor goed werd aangepakt.
Hoe meer je er nu aan terug denkt hoe meer ik besef hoeveel pijn hij af en toe heeft gehad. Soms was de pijn zo heftig en even later zakte het weer af en kon hij soms weer lekker gaan spelen en had dan zoals gewoonlijk het hoogste woord. Dit is echt het mooie van een kind zijn dat ze zich zo snel kunnen omschakelen  en alleen die goede en mooie momenten wil je het liefste vasthouden.
En als er één iemand respect verdiend vindt ik dat het Thijn is. Hij is ons grote voorbeeld en door zijn kracht en doorzettingsvermogen konden ook wij ook altijd het gevecht aan.
Opgeven was nooit een optie!

Afgelopen week ben ik voorzichtig begonnen met spulletjes op te ruimen.
Ik was eigenlijk begonnen met de kledingkast van Jaron, normaal schoof ik dan de kledingstukken die nog mooi waren door naar de kledingkast van Thijn. Nu moest ik ze in een zak doen die we later bij school altijd in kunnen leveren en dan naar een goed doel gaat. Toen ook maar de kledingkast van Thijn aangepakt en eerst alleen maar de kleding weggedaan die hij niet of nauwelijks aan heeft gehad. De medicijnenbak van Thijn is nu eindelijk ook van het aanrecht af. Al het papierwerk (van tekeningen tot verzekeringspapieren en van kaarten tot ziekenfondsspulletjes) van Thijn die ik sinds december verzameld heb en alles op een stapel had gelegd weer netjes opgeborgen in mappen bij de rest van de spulletjes.
Eindelijk waren we er aan toe om een start te maken maar wat kleven er overal veel herinneringen aan en het werk schiet dan ook niet erg op maar het zal allemaal wel bij het verwerkingsproces horen.


Als dat toch eens waar kon zijn dan zat ik er iedere dag!

Liefs van de fam Blom
 

Duinrell

Gisteren al weer een half jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van onze lieve, dappere kanjer. Een half jaar, 26 weken, 183 dagen, 4392 uren. Wat missen we ons jochie en wat moeten we hem nog lang missen!!
Op vele manieren ondervinden we nog steeds dat Thijn bij vele mensen een diepe indruk heeft achter gelaten en aan ons denken.
Zo kregen we laatst een mooie knuffelbeer die een shirtje aanhad met een foto van Thijn er op zodat we hem zo vaak kunnen knuffelen als we maar willen, ook kregen we een boek over alle gebeurtenissen van het jaar 2012 omdat er in dat jaar veel langs ons heen is gegaan wat het nieuws betreft i.v.m. de vele ziekenhuisopnames en de zorgen rondom Thijn.

Verder ook vele presentjes van emotionele betekenis, zoals laatst een heel pakket van iemand van M2 met allemaal persoonlijke spulletjes er in......
....eigenlijk te veel om allemaal op te noemen, ook hulp in huis en om de boerderij wordt veel aangeboden of even een belletje of berichtje van ga je mee wandelen of winkelen of heb je zin in een bakkie koffie doet ons erg goed.
En ook krijgen we nog steeds kaartjes binnen, ook kaartjes met een boodschap voor Thijn die we uitdeelden bij de herdenkingsdienst worden nog steeds terug gestuurd.
Toch probeer je zelf ook de draad weer zo goed mogelijk op te pakken en probeer je een manier te vinden hoe je dit het beste kunt doen. Een bepaalde regelmaat in de week werkt toch wel goed, zo ga ik (Jorita) een paar keer in de week op vaste tijden sporten en ook dat ik weer aan het werk ben gegaan heeft voor mij goed uitgepakt en ben blij dat mij die kans is gegeven.
Maar nu in de vakantie van de kinderen valt het ritme toch wel weer weg en merk ik dat ik hierdoor ook wel weer eens twee stappen achteruit moet doen.

Vorige week zijn we een weekje naar Duinrell geweest met de familie Kogelman. En wat voelde dit dubbel.... zo vaak heeft Thijn gevraagd van: wanneer gaan we eens met hun op vakantie....
De kinderen hebben zich uitstekend vermaakt, veel gezwommen, naar het pretpark en tussendoor veel spelletjes doen, met name het pokeren was favoriet.
's Maandags was ik jarig en werd door de kinderen verrast met een overheerlijk ontbijtje op bed!! Maar echt de verjaardag "vieren" kun je niet meer, want wat valt er te "vieren" als één van je kostbaarste bezitten er niet meer is, maar vooral die dag "voelde" ik hem de hele dag bij mij in de buurt.
Ook zijn we op vakantie nog een dagje naar Madurodam geweest en hebben een aandenken gekocht voor Thijn om bij hem op het grafje te leggen en 's avonds weer een mooie wensballon in de lucht gelaten en hopen dat Thijn er ook van heeft genoten!
Ondanks alles hebben we best een mooie vakantie gehad met mooi weer, altijd lekker buiten eten maar die zware steen in je buik blijf je meedragen.
Ook ging er natuurlijk weer een foto van Thijn mee en omdat de kinderen samen naast ons één huisje hadden waar ze sliepen moest de foto halverwege de vakantie wel verhuizen naar het andere huisje want dat was wel zo eerlijk want Thijn hoort natuurlijk ook in het huisje van de kinderen.
En dan kom je weer thuis, het eerste wat je doet is naar Thijn toe en dan doe je weer letterlijk verschillende stappen terug.

Lieve groet Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

 

Race Against Cancer

Ik heb heel veel fantastische herinneringen aan Thijn die ik ook ontzettend koester, maar daar krijg je alleen geen knuffels van…of een stemmetje dat “mama”roept.

De laatste tijd van zijn leven is niet altijd even prettig geweest, maar toch…. ik kon ’s nachts zijn hand nog vast houden in de periode dat hij bij mij in bed lag, ik hoorde hem ademen, ik hoorde hem fluisteren. En nu… nu mis ik dat armpje die hij altijd uitstak als ik hem voorzichtig moest helpen om anders te liggen om hem zo min mogelijk pijn te laten hebben, ik mis zijn lieve lach, ik mis zijn positiviteit, ik mis gewoon alles…..



De eerste keer bij de TT in Assen

Vorige week woensdag zijn we voor de derde keer naar Race Against Cancer geweest. Thijn vond het altijd geweldig, racen met de coureurs over het circuit, mee met de waterpolitie, in de helicopter enz. Achter op een motor had hij alleen nog nooit gezeten, maar dat doen we dan gewoon volgend jaar mam zei hij toen. Maar helaas dit jaar wel naar de TT in Assen maar zonder Thijn, maar wel in ons hart mee natuurlijk.
Op het circuit ook weer veel mensen van het umcg gesproken, het blijft altijd bijzonder hoe betrokken je je met elkaar blijft voelen.



Van de week was er ook weer houtdorp. Vorig jaar is Thijn er alle dagen geweest en heeft het erg naar zijn zin gehad, timmeren, langs de hutten struinen, met de huifkar weg… maar toch heeft hij ook wel veel pijn gehad in die periode maar  iedere dag er toch weer heen willen net als de andere kinderen en dan haalde ik hem gewoon eerder op als hij het niet meer vol kon houden.
Dit jaar ging alleen Jaron, gelukkig ging hij zelf op de fiets er naar toe en kwam ook zelf terug zodat ik zelf daar de confrontatie niet hoefde aan te gaan van brengen en halen zoals ik dat vorig jaar iedere keer deed met Thijn.

Lieve groet Ferdi, Jorita en kids

Sallands mooiste

30 juni was er het fietsevenement Sallands Mooiste. Twee jaar geleden gestart als: "ik fiets voor dappere Thijn" om zo geld in te zamelen voor Amerika. Nu een groot fietsevenement waar velen uit de wijde omgeving aan mee doen.
Vorig jaar hebben Ferdi, Laurie en ik nog mee gefietst en mocht Thijn de hele dag met de organisatie mee in de bus en wat heeft hij hiervan genoten. Zo ging hij bij een tussenstop bij een kinderboerderij meehelpen dirigeren met het koor "ons tiedverdrief", een ballon halen bij clown Knapie en later de trekking doen bij de verloting van een mountainbike.
Dit jaar heb ik besloten om mee te helpen met de inschrijvingen omdat ik dit mooie fietsevenement toch op de een of andere manier met Thijn blijf verbinden.

Woensdagavond was er de eindmusical van groep 8.
Laurie had er erg veel zin in en wat was het mooi en hebben ze hun best gedaan.
Nu straks naar een mega grote school, haar vertrouwde omgeving van de basisschool waar iedereen elkaar kent en van de situatie af weet dat ze haar broertje heeft verloren valt straks weg.
Maar ze heeft er zin in ondanks de moeilijke periode waar ze nu in zit

Donderdag zijn we met de hele klas naar Thijn zijn plekje geweest op de begraafplaats. In een kring stonden alle vriendjes en vriendinnetjes om Thijn heen. Sommige kinderen lazen een zelfgemaakt stukje tekst voor en daarna werden verschillende bloemetjes bij Thijn neergezet en tenslotte hadden ze een heel groot puzzelstuk gemaakt met de tekst: "voor altijd in ons hart" met allemaal pasfoto's van alle klasgenootjes er op en Thijn in het midden. Dit was een erg mooi en ontroerend moment als afsluiting van groep 4.

En het molentje wat ook bij Thijn zijn grafje staat bleef maar ronddraaien op dat moment, dat is voor mij altijd weer een teken dat Thijn bij ons is en vanaf een mooie wolk ons allemaal in de gaten houdt.

  ☆:*´¨`*:.•.¸¸.•´¯`•.♥ Thijn ♥.•´¯`•.¸¸.•..:*´¨`*:.☆

Sinds dat Thijn is overleden hebben we alweer van verschillende kinderen afscheidt moeten nemen waarbij de neuroblastoom zich liet winnen.
Vandaag nemen we weer afscheid van een lieve kanjer. En laat het nu maar eens ophouden want het wordt daar boven veel te vol.

Verder willen we iedereen een mooie vakantie toewensen

Liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

M2

De pijn die je voelt is nog steeds niet te omschrijven en die emotionele boot waar je op zit die deint soms als een gek op en neer. Je moet het nu gewoon doen met alleen de herinneringen, films en foto's. Het besef dat je hem nooit, maar dan ook nooit meer live zal horen doet pijn, héél erg pijn.
En die pijn komt soms in een keer weer erg heftig naar boven zonder dat daar altijd een aanleiding voor moet zijn, het zijn vaak juist ook die hele kleine dingetjes die ineens opkomen op de meest onverwachte momenten, maar de momenten dat we met een glimlach aan Thijn terug denken zijn er gelukkig ook.

Ook proberen we wel weer te nodige afleiding te hebben, zo ben ik pas nog 3 dagen naar Terschelling geweest.
Vorige week was er ook weer de wandelvierdaagse. Vorig jaar heeft Thijn nog één dag "meegelopen" in de rolstoel. Fijn dat hij dit toen nog heeft mee mogen maken want het liefste wou hij altijd gewoon mee doen met leeftijdsgenootjes en geen uitzondering zijn. En het mooiste van zijn klasgenootjes is ook dat iedereen hem gewoon accepteerde zoals de situatie was. Soms hadden ze zelfs ruzie wie er naast Thijn mocht lopen.
De laatste avond mochten de kinderen verkleed komen en konden hiermee een prijsje winnen en dit jaar was het thema dieren. Thijn z'n vriendinnetje had bij ons thuis het tijgerpakje van Thijn opgehaald (waar ze ook zo veel mee gespeeld hebben samen), deze aangetrokken en...... ze had een prijs gewonnen. Deze prijs samen met een zakje met spekkies heeft ze opgedragen aan Thijn en werd door Laurie en Jaron bij zijn grafje neergelegd, en de volgende dag lag er ook een speldje van de vierdaagse op zijn grafje van haar, wat een supermooi gebaar!!

Afgelopen zaterdag hadden we een "reünie"van afdeling M2. In Spier kwamen we bij elkaar. Allemaal ouders waarvan hun kind in de periode van november 2011 tot en met augustus 2012 de diagnose kanker hebben gekregen.
Wat verlang je dan weer terug naar die tijd. Dat klinkt raar maar toen waren alle kinderen er nog en het was een tijd waarin iedereen nog als een leeuw vocht voor z'n kind. Zoveel met elkaar meegemaakt, verdrietige dingen maar zeker ook mooie momenten. Ook veel vraagtekens in die periode en daarom was het fijn om iedereen weer eens te zien en te spreken.

Als afsluiting van groep 4 hebben we dinsdag in een hartvormige bak ver-geet-me-nietjes geplant en deze bij Thijn z'n klas gebracht.
Een mooie afsluiting van groep 4 waar Thijn zo enthousiast is begonnen met hele dagen naar school, maar dit al gauw moest opgeven toen er opnieuw uitzaaiingen ontstonden. Hij heeft altijd zo genoten van school en als het even kon was hij er te vinden en anders zagen ze hem achter de webchair. Helaas werd dat ook steeds minder, maar door de ver-geet-me-nietjes hopen we dat Thijn een fijne indruk heeft achtergelaten in de klas en dat ze hem ook nooit zullen vergeten!

Veel liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Thijn

Bezoekjes aan Thijn

Soms is het erg moeilijk en raar dat je bepaalde mensen nu gewoon niet meer ziet terwijl we ze tijdens Thijn z'n ziekteperiode zo veel hebben gezien en mee te maken hebben gehad. Bijvoorbeeld bepaalde taxichauffeurs die veel voor Thijn hebben gereden, daar bouw je dan toch wel een band mee op toen we iedere keer naar Groningen moesten rijden, de dames van het priklab in Raalte waar Thijn soms wel twee keer in de week kwam, de fysio die bij ons thuis kwam, de badjuffrouw toen Thijn weer begonnen was met zwemlessen enz.
Ze hebben allemaal een groot deel van Thijn zijn leven uitgemaakt. En nu zie en spreek je ze niet meer omdat Thijn er niet meer is.
Ook die contacten mis je best wel en daarom was het fijn om bepaalde mensen toch weer te hebben gesproken. Zo heb ik laatst een ontmoeting gehad met twee badjuffrouwen van Thijn en hebben we samen herinneringen opgehaald en een rondje door het zwembad gemaakt. Hij genoot altijd zo van de zwemlessen en was er ook altijd fanatiek mee bezig.
En ook de dames van het priklab in Raalte heb ik weer gesproken.
De verpleging van het DZ spreek ik ook nog regelmatig, zulke lieve verpleegkundigen en ze zijn Thijn nog lang niet vergeten!!

Jaron en Laurie hebben ook een mooie manier gevonden om wat langer op te mogen blijven, of toch televisie te mogen kijken terwijl dat eigenlijk niet mag.
Er wordt dan een foto van Thijn gepakt en op tafel gezet of bij hen op de bank en samen gaan ze dan tv kijken en zeg dan maar eens dat de tv uit moet. Dat is zo zielig voor Thijn zegt Jaron dan, we zitten net zo gezellig samen te kijken en Thijn vindt dit zo'n mooi programma.
Soms trap ik er in maar de laatste tijd gaat de tv dan toch wel uit als hij moet slapen.

Regelmatig krijgt Thijn bezoek bij zijn grafje en leggen mensen er wat neer. Ook kinderen komen regelmatig langs, want telkens ligt er weer een mooie tekening, een zelfgemaakt kunstwerkje of een aandenken. Weet zeker dat Thijn die bezoekjes zó fijn vindt en ook wij waarderen dat erg!!

Liefs Ferdi, Jorita en kids

alphe d' huzes

Vorige week vrijdag ging Ferdi gras maaien en 's maandags zat het in de kuil. Ik kon hier erg tegenop zien en het mooie weer kon me in eerste instantie ook gestolen worden omdat ik wist dat het inkuilen er dan weer aan zat te komen. Vorig jaar was Thijn zo blij dat hij er de eerste keer bij was met het grasmaaien (want het jaar er voor was hij veel in het ziekenhuis te vinden), hij zat constant bij iedereen op de trekker gezellig te kletsen over van alles en nog wat en hij mócht ook altijd bij iedereen op de trekker, ons kleine boertje!
Het weer werkte dit weekend goed mee en al het gras is goed in de kuil gekomen en ik ga er maar vanuit dat Thijn er aan mee geholpen heeft dat het droog is gebleven en dat nog wel tijdens de kermis in Haarle dat ook dat weekend was. Want meestal regent het bij ons in het dorp als er kermis is, dus lieve Thijn: bedankt!
De kinderen hebben genoten van de kermis en toen Jaron trek had in een patatje en die even rustig op wou eten, besloot hij om even alleen naar Thijn te gaan en daar zijn patatje op te eten bij het bankje wat er bij staat. Toen Jaron dat vertelde ontroerde ons dat zo, even een "broertjes" moment samen!

Maandag kwam de schoolfotograaf op school. Ook weer even slikken.... dit keer dus geen foto van Laurie, Jaron en Thijn samen. Maar alleen van Laurie en Jaron samen, er klopt dan gewoon iets niet..... ook hier ontbreekt dan een stukje van de puzzel.....

Donderdag heeft Ton groote Wolthaar (vader van een vriendje van Thijn) meegedaan aan de alphe d'huzes met als inspiratie Thijn. Thijn ging ook letterlijk mee op zijn schouders want daar zat op zijn shirt een mooie afbeelding van Thijn gedrukt.
Drie keer heeft hij de top gehaald en Ton we zijn supertrots en met name Thijn en ik weet zeker dat hij je heeft geholpen om naar boven te komen, ondanks je blesseure. Het is alleen jammer dat er zulke acties georganiseerd moeten worden, maar we hopen dat hierdoor weer veel geld wordt binnen gehaald zodat het onderzoek om kanker te stoppen door kan blijven gaan.
Opgeven is geen optie en dat hebben alle deelnemers aan de alpe d'huzes bewezen, superrr!
http://youtu.be/YPZ9srkYNZ4

Het gedenkkamertje van Thijn op de basisschool is nu opgeruimd en in plaats daarvan heeft een bouwbedrijf uit Nijverdal de school 7 prachtige schilderijtjes geschonken,  deze schilderijtjes hebben zij zelf tijdens de gala avond van Stichting Dappere Thijn gekocht en nu dus aan de school geschonken, een bijzonder warm gebaar! Thijn heeft aan deze schilderijtjes zelf ook meegewerkt samen met kunstenaar Leo Kemper, door overal een handafdruk van hemzelf er op te zetten. En samen met een mooie foto van Thijn er bij blijft Thijn zo bij alle kinderen en leerkrachten in gedachten. Dank jullie wel!

 Afgelopen donderdag weer de Villa Joep borrel gehad. Fijn weer met lotgenoten onder elkaar praten. Dit keer moesten ik en twee andere ouders eerder komen want op 22 juni wordt er in Barneveld een benefietconcert voor Villa Joep georganiseerd door de coverband "door dik en dun". Tussen de acts door willen zij graag korte filmpjes laten zien over Villa Joep maar ook over lotgenoten die aan het woord komen over de ziekte, hun ervaringen etc. Dit is dus voor die tijd opgenomen en ben dus erg benieuwd hoe het er straks uit komt te zien. Neuroblastoom blijft zo onder de aandacht en dat moet zo blijven....

Vrijdagavond was er de Dream night at the zoo, dit wordt georganiseerd vanuit de vokk. Het is voor de derde keer dat we hier naar toe gaan, maar voor het eerst naar Aqua zoo Friesland en voor het eerst zonder Thijn. Het park was niet echt groot en het was een eind rijden, maar toch hebben we er van genoten samen met een ander gezin van M2 van het umcg.

Lieve groet van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

Vorig jaar om deze tijd

De tijd heelt alle wonden zeggen ze, maar voor mij lijkt het alleen maar moeilijker te worden. Thijn is er niet meer, nooit meer, het komt allemaal zo hard binnen, terwijl de omgeving doorgaat met dingen van alle dag staat bij ons de tijd zo vaak stil!
Het begint al als je 's nachts een keer wakker wordt en het eerste wat je dan denkt is: Thijn is er niet meer! De deur van onze slaapkamer staat niet  meer op een kiertje omdat ik hem nooit meer mama zal horen roepen 's nachts, de voedingspomp hoor je 's nachts niet meer afgaan, het is gewoon stil in huis, doodstil... en probeer dan maar weer eens in slaap te komen....
's Morgens vroeg moet je wel uit bed want je hebt nog twee kinderen die gewoon naar school moeten, maar vanaf die tijd zit Thijn continu in je gedachten, iedere minuut van de dag. Terwijl je voor anderen gewoon met een gesprek bezig bent dwalen je gedachten constant af naar Thijn want overal kleeft wel een herinnering aan.
Ook voor Laurie en Jaron geldt dat, maar kinderen vinden het  niet prettig als anderen medelijden met ze hebben, ze willen zo normaal mogelijk behandeld worden en een zo normaal mogelijk leven lijden.
En zul ze aan hen vragen hoe het met ze gaat, dan is het antwoord bijna altijd "goed". Maar hoe weet je als volwassene nu echt hoe het met ze gaat, wanneer moet je in actie komen en wat kun je doen. Want thuis moeten ze zich vaak weer even afreageren wat  het er vaak niet makkelijker op maakt. Je wilt er graag voor de 100% voor hen zijn, maar zelf zit je ook nog zo boordevol met verdriet dat dat niet altijd lukt....

Vaak ben je nu ook aan het vergelijken met hoe het vorig jaar om deze tijd met Thijn ging. Thijn had toen naar omstandigheden een aardig goede maand achter de rug (met tussendoor toch ook nog wel veel pijn , met name aan zijn linker been).
We waren namelijk weer begonnen met de zwemlessen en dat vond hij heerlijk, voor het eerst weer op de fiets naar school, een dagje met de politie mee geweest. Hij kreeg een periode alleen nog maar 's nachts sondevoeding omdat hij aardig goed at overdag en hij daardoor lekker "gezond"er uit zag, het hoog/laag bed hadden we weer uit de kamer gehaald omdat hij er toch niet meer in lag. En natuurlijk was Thijn er toen bij met het gras inkuilen, wat heeft hij hiervan genoten! Toen gelukkig niet wetende hoe de situatie er over 'n jaar uit ging zien....



Laurie en Jaron hebben gisteren genoten van hun schoolreisje, ze gingen naar het avonturenpark op de fiets. Gelukkig bleef  het de hele dag droog en beiden kwamen ze enthousiast weer thuis.


Liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

kralenketting

Vorige week maandag ben ik mee geweest vanuit de stichting naar de ronde tafel gesprek van Villa Joep in Utrecht. Hier komen een aantal keren per jaar verschillende stichtingen bijeen om met elkaar in gesprek te gaan. En aangezien onze stichting Dappere Thijn nog bestaat maar op een bepaald moment ook ontbonden gaat worden, vond ik het fijn om zo'n bijeenkomst ook één keer mee te mogen maken.
Maar ook al heeft het geen meerwaarde meer voor mij, ik vond het wel fijn om er bij te mogen zijn en te ervaren hoe zo'n bijeenkomst gaat, ook kun je zo andere stichtingen op weg helpen die net in oprichting zijn zodat niet iedereen opnieuw het wiel hoeft uit te vinden.

Laurie heeft vorige week  haar werkstuk over de kanjerketting ingeleverd. Dit was ook voor haar een fijne manier om met Thijn bezig te zijn en gelijk een stukje verwerking van haar kant. Ze vond  het prettig om hier aan te werken en daarbij ook mooie foto's uit te zoeken van Thijn met de kanjerketting en ik weet zeker dat Thijn óntzettend trots is op zijn grote zus. We hebben ook veel informatie uit de praktijk gehaald want veel boeken over alleen de kanjerketting waren er niet.
Vaak vroeg ze aan mij bepaalde betekenissen van een kraal, bv de kraal van de bloedtransfusie: wat zijn dan bloedplaatjes en erytrocyten? Thijn zelf was hiervan overal op de hoogte en zou het Laurie haarfijn kunnen vertellen. Net zoals de kralen van de stamceltransplantatie, de orale chemo enz. Ik hoor het Thijn zo zeggen: "goh Laurie weet jij dat niet"?
De laatste kraal van de kanjerketting zit er nu ook aan, we konden kiezen uit een hartje of een vlindertje maar we hebben ze beiden gekregen. We wouden zo graag de bloemetjes kraal als laatste kraal hebben die staat voor genezing en altijd zeiden we tegen Thijn: we gaan voor de bloemetjeskraal!! Helaas werd het toch wat anders... Het hartje en het vlindertje zaten ook nooit in de kralendoos dat is te confronterend voor de kinderen en ouders, maar nu zit deze dus wel aan Thijn z'n kanjerketting....
Als je aan Thijn vroeg welke vind je de vervelendste kraal dan zei hij meestal de eerste kraal, want toen werd ik ziek. En de mooiste kralen waren vaak ook de vervelendste handelingen zoals de spoedopnamekraal en de kraal om een masker aan te meten voor bestraling. Het petje wat staat voor haaruitval was wel een mooie kraal  maar natuurlijk niet leuk voor Thijn, maar op een gegeven moment weet je al niet beter meer en hoort z'n kale koppie gewoon bij hem . En sommige kleine kinderen kennen Thijn al niet meer mét haar. Thijn schaamde zich gelukkig er ook nooit voor, als hij de pet af wou hebben dan ging hij gewoon af het hoorde gewoon bij hem. Thijn bleef altijd gewoon Thijn, een ontzettend lief, dapper, stoer, grappig en mooi ventje!!

Liefs van alle Blommetjes

Moederdag

Moederdag 2011

De afgelopen tijd weer verschillende "feestdagen" meegemaakt.
Jaron heeft z'n verjaardag gevierd met vriendjes, met hemelvaart gebarbecued met vrienden, 50 jarig verjaardagsfeestje van mijn zwager, straks Pinksteren, allemaal dagen waar Thijn gewoon bij had moeten zijn en waar hij ook zo van had kunnen genieten en waar wij ook van hadden moeten genieten maar de glans is er gewoon overal vanaf.
En de allermoeilijkste dag vond ik toch wel Moederdag.
Moederdag was eerder altijd een dag met een gouden randje maar nu een dag met een rouwrandje.

We hebben besloten om Jaron zijn verjaardag op die dag te vieren (4 mei zelf waren we op vakantie) zodat de nadruk meer op de verjaardag lag dan op Moederdag. Maar het is natuurlijk wel moederdag en ik ben moeder van 3 prachtige kinderen. Normaal krijg ik altijd een lekker ontbijtje op bed van de kinderen en dan met z'n allen op bed zitten eten, ditmaal hebben we besloten om broodjes en drinken mee te nemen naar Thijn toe. Bij Thijn zijn grafje hebben we met z'n allen ons ontbijtje opgegeten en kreeg ik een mooi lantaarntje van de kinderen. Een mooi moment zo 's morgens vroeg met Thijn in ons midden maar gelijkertijd is het gemis dan weer zo groot en zo confronterend.
Ik had ook zo graag een zelfgemaakt kadootje van Thijn willen hebben met een mooi gedichtje of tekening erbij, net zoals op de foto's van 2011 met een dikke kus er bij. 1000x mooier dan het duurste kado.

Want je hebt een zoontje op de wereld gezet, om hem ook voor altijd bij je te hebben. Dat je dat kleine ventje mag groot brengen, dat hij altijd bij je mag zijn , tot je jammer genoeg moet beseffen dat dit niet  altijd zo is, dat ieder leventje zijn eigen leventje leidt, we hebben niet alles in handen!!

Nog steeds krijgen we met enige regelmaat van mensen kaartjes, een presentje, een bosje bloemen, lieve berichtjes met bemoedigende woorden enz. Ook met moederdag vele lieve woorden gekregen.
Dit doet ons zo goed!!
Maar ook de mensen waar we altijd bij terecht kunnen als het even niet meer gaat, die naar je luisteren ook al vertel je 10 keer hetzelfde. We zijn blij met de groep mensen om ons heen.

Lieve groetjes van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron



Turkije

Van zondag 28 april tot en met zondag 5 mei zijn we voor een weekje naar Turkije geweest. Een luxe vakantie want we hadden all inclusive geboekt.
Drie jaar geleden zijn we ook naar Turkije geweest maar toen was ons gezinnetje nog compleet. Thijn heeft dit zo'n leuke vakantie gevonden dat hij altijd zei: "mam als ik helemaal beter ben dan gaan we 5 weken op vakantie naar Turkije, oke"? Nou 5 weken is natuurlijk een beetje te veel van het goede maar 'n weekje doen we dan zeker! En nu dan toch besloten om in de meivakantie naar Turkije te gaan, met Thijn in ons hart mee. Wat fijn was, was dat vrienden van ons mee gingen, dit zorgt voor meer afleiding en de lege plek is dan iets minder duidelijk aanwezig.
We hebben een mooie vakantie gehad waar plaats was voor een lach en een traan. Goede gesprekken gehad over Thijn en hij was gewoon altijd duidelijk aanwezig bij alles wat we deden.

We hadden een foto van Thijn meegenomen en deze stond in de kamer op het nachtkastje tussen Laurie en Jaron zijn bed in want anders sliepen ze ook met z'n drieën op één kamer in de vakanties. Ook Thijn z'n paspoort en tandenborstel had ik gewoon meegenomen want ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om die thuis te laten liggen.
We hebben niet zo heel veel ondernomen (het was er ook wel warm), wel zijn we een paar keer zelf met een dolmus busje weg geweest. Zo zijn we naar de markt in Manavgat geweest. naar de opgravingen in Side en daarna door het leuke oude centrum gewandeld, naar de watervallen en wij vrouwen hebben een heerlijke hamam behandeling gehad.
En verder hebben de kinderen zich voornamelijk vermaakt in de zwembaden met de vele glijbanen erbij en daarna lekker op het terras een spelletje doen met een cocktail erbij!

Laurie heeft nog een mooie henna tatoo laten zetten op haar pols met de naam Thijn waar ze heel trots op is.

Zaterdag was Jaron jarig op vakantie en 's avonds laat hebben we een mooie wens ballon de lucht in laten gaan voor Thijn. Onze grootste wens zal nooit meer uitkomen, maar er wordt ons niet gevraagd of je verder kunt leven zonder je kindje dat je zo graag groot had zien worden. Het enigste wat je dan kunt wensen is dat hij het nu goed heeft, geen pijn meer heeft en dat hij af en toe iets van zich "laat horen".



Al met al een geslaagde maar o zo
dubbele vakantie want je had zooo graag gehad dat Thijn er ook bij was en lekker kind kon zijn. In gedachten zie je hem ook overal aan mee doen: glijden van de glijbanen, drankje halen bij de bar, hand in hand door de straatjes lopen, eten halen bij het buffet enz enz.....

En dan kom je zondags weer thuis en wat valt dat dan tegen, niet omdat de vakantie dan voorbij is maar omdat je weer in een roller coaster van emoties terecht komt en dan weet je het even helemaal niet meer waar je het moet zoeken. Je valt dan even weer zo hard terug in de realiteit dat de vakantie weer helemaal naar de achtergrond verdwijnt.
Je had deze herinneringen ook zo graag met Thijn gedeeld.
Wat wel ontzettend fijn was, was dat we in een ontzettend schoongemaakt huis terecht kwamen. Want rouwen is zo ontzettend hard werken en kost je zo veel energie dat  het fijn is dat we altijd nog steeds hulp krijgen van mensen om ons heen.

Lieve groet van alle Blommetjes

Eindgesprek

Vorig weekend is Laurie met kamp mee geweest van de vokk (vereniging ouders van kinderen met kanker). Vrijdagavond hadden we haar weggebracht waar ze een heel weekend zou verblijven samen met andere "brussen" (broertjes en zusjes van (overleden) kinderen met kanker) en kinderen die zelf te maken hebben (gehad) met kanker.
Het was een erg leuk weekend waar vooral plaats was voor veel plezier samen. Vrijdagavond hebben ze eerst een quiz gedaan en later een spel in het donker, zaterdag overdag gingen ze naar sprookjeshof en 's avonds was er de bonte avond. Zondag om 10.00 werden de ouders al weer verwacht om samen een speurtocht door het bos te lopen en daarna was er een klein buffetje. Om 14.15 uur vertrok iedereen weer richting huis. Het was een zeer geslaagd weekend voor Laurie en zeker voor herhaling vatbaar!

Woensdag moesten we voor het eindgesprek richting het umcg. De eerste keer weer sinds dat Thijn overleden is. De weg die we zo langzamerhand wel kunnen dromen. Ik zag er ontzettend tegen op, niet de confrontatie met onze kinderoncoloog dr. Tissing en alle lieve verpleegkundigen en medewerkers, maar meer het definitieve van zo'n gesprek. Hier kom je nu niet weer als het goed is, terwijl je van de 8 levensjaren van Thijn er hier 2 jaar een groot deel van hebt doorgebracht. Zij hebben ook als tijgers gevochten voor Thijn, alles was altijd bespreekbaar en Thijn vond het nooit geen straf om naar de poli of M2 te gaan. Sterker nog,  hij vond het altijd wel gezellig. Alle zusters kende hij van naam en hij heeft ook een mooi vriendenboekje waar alle verpleegkundigen in mochten schrijven.

Om 10.30 uur hadden we eerst een gesprek met dr. Tissing. Ik vond het wel confronterend om eerst naar de poli te gaan en te moeten wachten totdat je aan de beurt bent. Alle kinderen te zien die nog volop in behandeling zijn, en dan al die kale koppies. Toen we zelf nog volop in behandeling zaten met Thijn zag ik helemaal niet dat de meeste kinderen kaal waren, maar nu dacht ik van: in wat voor een verschrikkelijke "kankerwereld" zijn al deze kinderen toch beland. Al die kinderen die zo hard vechten en zo dapper zijn, en in de toekomst kijken kan niemand....... en dat is maar goed ook want de vechtlust moet je houden.
Gelukkig mochten we gelijk doorlopen naar een kamertje en kwam dr Tissing er aan. We hebben echt de hele behandeling van het begin tot het einde toe door besproken tot aan hoe het nu ging. Twee uur lang hebben we daar gezeten, maar alles hebben we dan ook besproken. En alles was ook altijd bespreekbaar, we hebben het dan ook ontzettend getroffen met onze kinderoncoloog en ook Thijn kon er mee "lezen en schrijven" en later wordt ik dr. Tissing zei hij wel eens!
Hierna hebben we ook afscheid van Conny de poppenspeelster genomen. Ze belde ons van de week op en vertelde dat ze gehoord had dat wij op de poli van het umcg zouden komen en dat ze ons nog graag even wilde zien en spreken (terwijl ze eigenlijk vrij was) . En dat wilden wij natuurlijk ook want met Conny kon Thijn altijd goed opschieten en Conny had altijd Bast (een grote slome beer) bij zich en Snavel (een raaf) en samen beleefden ze dan de grootste avonturen en Thijn vond het altijd prachtig.
Toen door naar M2, vertrouwde mensen bij de balie, vertrouwd personeel wat er rondloopt, maar allemaal nieuwe kinderen die er liggen. Het gaat maar door en door en eigenlijk zou al het personeel werkloos moeten zijn op deze afdeling, met andere woorden: wanneer stopt het toch eens dat er telkens weer nieuwe lotgenootjes van  Thijn erbij komen.
Ook hier zijn we drie kwartier in gesprek geweest maar het voelde goed aan om daar te zijn. En dat komt mede omdat Thijn het er ook altijd fijn vond, ondanks alle behandelingen die hij er altijd dapper onderging. Hij heeft er ook best wel plezier gehad, met een kauwgomballenautomaat rond gaan, zusters bespioneren, zijn eigen naambordje veranderen van Thijn Blom in Henk Strokappe (hoe kom je er op), met de slagroombus slagroom in de mond spuiten, zusters nat spuiten met water enz.
Helaas was Thijn zijn lievelingszuster er niet, had haar graag nog even willen spreken, maar heb wel een klein cadeautje voor haar achter gelaten.
En dan zit na 4 uur informatie je hoofd boordevol en was het tijd om naar huis te gaan.

Lieve groetjes van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

Spookhuis

De klok tikt steeds maar verder en zaterdag 13 april deed Laurie het vormsel. Weer zo'n dag dat je nog eens extra met de neus op de feiten wordt gedrukt. Je mist iemand, je mist je lieve kleine mannetje. Het was een mooie dienst en nadien feest in huize Blom. Zelf ben je druk met de koffie, borrels en hapjes rond delen en wordt je genoeg afgeleid. En dan hoor je dat alle neefjes, buurkinderen en Laurie en Jaron spookhuisje gingen doen boven op de speelzolder, spookhuisje wat Thijn altijd zo leuk vond. Een buurmeisje zei ook, zullen we spookhuisje doen wat we ook altijd met Thijn deden? Ze hadden de grootste schik samen. En toen Jaron 's avonds laat in bed lag zei ik tegen hem dat ik het fijn vond dat hij zo'n leuke avond had gehad, maar mam zei hij, het was veel leuker geweest als Thijn er ook bij was geweest want hij vond spookhuisje spelen altijd zo leuk en hij zou dan zeker het hoogste woord hebben gehad. Tuurlijk lieve Jaron, we missen hem allemaal ontzettend en op sommige momenten wordt dat alleen maar versterkt.

Onbewust houd je nog steeds rekening met Thijn alsof hij nog lijfelijk aanwezig is.
Als je iets te hard praatte vond hij dat op het laatst erg vervelend en nog steeds als iemand hard praat vraag ik of het iets zachter kan. Ook wilde hij meestal de laatste maanden dat de deur tussen de kamer en keuken dicht ging en meestal zit de deur nu overdag nog steeds dicht. In de autoradio zit nog steeds een cdtje van Ernst en Bobbie en alhoewel Laurie en Jaron er niet meer van houden wordt hij nog vaak gedraaid en dan voornamelijk de favoriete liedjes van Thijn.
Als ik in het winkelcentrum liep kon ik nooit rustig lopen, altijd moest ik er voor zorgen dat ik niet te lang weg bleef, want anders belde Thijn mij op of ik al gauw thuis kwam en nu je eigenlijk alle tijd hebt kun je hier niet meer van genieten en wou je maar dat je weer gauw naar huis moest voor je kereltje. Of als Thijn er wel bij was en we in het winkelcentrum liepen met Thijn in de rolstoel meed ik altijd bewust de hobbeltegels omdat dat altijd zo stootte in de rolstoel voor Thijn en nu loop ik er nog steeds niet overheen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Je houdt nog altijd rekening met hem.... en eigenlijk wil je dat ook omdat hij er nog gewoon bij hoort!

Als Thijn mij belde vond ik dat ook altijd fijn want ik heb een zelf gemaakt liedje van Thijn als ringtone. Hij wilde namelijk altijd liedjesschrijver worden en dus verzon hij zelfgemaakte liedjes.  Toen mijn mobiel in de wasmachine terecht was gekomen was ik het liedje kwijt, maar gelukkig hadden anderen hem ook nog bewaard, dus staat hij weer gewoon op mijn mobiel.

Zaterdag hebben we zijn bed uit de kamer weggehaald en deze staat nu weer op zijn eigen slaapkamertje boven. Het is weer even wennen want in die twee jaar heeft een groot gedeelte van de tijd daar een hoog/laag bed gestaan en vanaf dat Thijn overleden is lag Thijn in de kamer in zijn eigen bed van boven en dat bed stond er dus nog steeds.
Nu is er weer een lege plek in de kamer, maar toch maar geprobeert om het weer een beetje gezellig te maken in de kamer.

Liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron



 

Communie

Zaterdag zijn we naar een symposium van de vokk geweest met als thema: "ik draag je altijd mee", voor ouders met een overleden kindje. En samen met ons gezinnetje en een andere moeder zijn we naar Driebergen afgereisd. Laurie en Jaron hadden hun eigen programma met 35 andere kinderen van hun leeftijd.
Het was een goede en mooie bijeenkomst waar plaats was voor een lach en ook voor een traan want:

Je eigen kind verliezen is volgens mij het meest ingrijpende dat je kan overkomen. Het is een bijna onmenselijke opgave om na de dood door te gaan met leven. Toch wordt je iedere ochtend weer wakker en ga je door met adem halen. Ook voor je andere kinderen is het leven niet meer als voorheen. Alles voelt anders en ook zij rouwen.
Je omgeving komt misschien met goede raad. Zegt dat ze het begrijpen, dat je je verlies moet verwerken, dat je het een plaats moet geven, dat je moet loslaten.
Maar hoe kun je nu je kind loslaten of het verdriet een plekje geven? Je kind is er immers altijd, in je gedachten, in je gevoel, in iedere vezel van je lichaam. Je draagt je kind altijd met je mee en het is waarschijnlijk dichterbij dan ooit.


Een van de briefjes geschreven door
een klasgenootje!

Het kistje waar alle briefjes
in zaten!

Zondag was er de Eerste Heilige Communie. Ook dit keer hebben we besloten om naar de kerk te gaan samen met opa en de oma's en Martin en Ilona de peetoom en peettante van Thijn. Maar wat vonden we het moeilijk, hier heb ik me toch wel een beetje in vergist. Nadien even bij ons thuis wat gedronken en daarna zijn we na goed overleg toch nog naar twee communiefeestjes gegaan van klasgenootjes waar we waren uitgenodigd. Een erg waardevolle uitnodiging maar o zo confronterend, vooral naderhand.



Na de dienst kregen alle kinderen een presentje en ook wij kregen een mooi kistje in de vorm van een boek. En daarin zaten 19 kleine briefjes in van Thijn z'n klasgenootjes waarop ze een wens of gedachtenis aan Thijn hadden opgeschreven. Zo mooi, zo waardevol en zo puur geschreven. Ik weet zeker dat Thijn super trots is op al zijn vriendjes en vriendinnetjes uit zijn klas. Thijn is en blijft onze grote vriend stond er dan ook voorop.



Hij hoort nog zo bij groep 4 en één van de mooiste complimentjes die ik de afgelopen tijd heb gehoord is dat een klasgenootje van Thijn trots tegen haar moeder vertelde dat ze nu naast Thijn in de klas zat. Zo bijzonder toen ik dit hoorde, want dat betekende dus dat ze naast een leeg tafeltje zit en toch trots dat zij daar mag zitten.

Liefs Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

Paasdagen

Op het moment is het gewoon overleven wat je doet, dat immense gemis is gewoon niet te beschrijven en wordt maar groter en groter....
Vooral als Laurie en Jaron naar school zijn en je alleen thuis bent komen alle herinneringen in alle hevigheid naar boven en besef je maar weer al te goed dat het nóóit meer zo wordt als vroeger.
Overal in huis kom je hem tegen op foto's, maar vooral in je gedachten. En dan wil je hem nog zo graag 1 keer vasthouden, 1 keer knuffelen, 1 keer zijn stem horen, 1 keer horen lachen en 1 keer voor het slapen gaan dat hij je weer 10 kusjes geeft over je hele gezicht. Hier heb je alles voor over, maar het zullen altijd wensen blijven.

Vorige week maandag voor het eerst weer wezen werken op therapeutische basis (Jorita). Dit is erg goed bevallen en vond het heerlijk om even weer tussen de collega's te zijn. Het is voornamelijk een stukje ontspanning. Ik vind het altijd heerlijk om over Thijn te praten en het is ook een van mijn favoriete onderwerpen van gesprek, maar zo op het werk vind ik het ook heerlijk om even met andere dingen bezig te zijn. En zo lang het goed voelt is het ook goed en we bekijken het gewoon per keer.
Maar eenmaal in de auto vloeien de tranen dan weer rijkelijk, maar dat is ook niet erg, het moet er toch uit.
Gelijk maar even door naar het kerkhof. Eén maal daags komen we er sowieso en op moeilijkere dagen ook wel eens 4 keer. Het is toch wel fijn dat je een plekje hebt waar je naar toe kunt gaan. Dit had ik eerder nooit zo en dacht altijd Thijn zit in je hart en is gewoon altijd bij me waar ik ook heen ga, maar toch is het nu ook fijn dat er een plekje is waar je naar toe kunt gaan. Ook voor Laurie en Jaron, als ze het even moeilijk hebben gaan we naar Thijn en hebben dan hele verhalen tegen Thijn dat lucht dan gewoon even op.
Donderdagavond was ik er met Jaron en stond er weer een mooi stukje op van een klasgenootje, ik zeg tegen Thijn heb je weer bezoek gehad en hebben ze weer wat voor je achtergelaten? en prompt kwamen er een paar sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen, oftewel bedankt dat jullie me niet vergeten en dat hij blij is met alle bezoekjes, tekeningen enz. Sneeuw zal ik sinds de begrafenis altijd met Thijn associëren en toen Jaron vrijdagochtend uit zijn slaapkamerraam keek en zag dag het gesneeuwd had hoorde ik hem foeteren omdat hij dan niet goed kan voetballen op het gras. Ik zei tegen Jaron dat Thijn hem gewoon een beetje aan het plagen is want dat hoort nu eenmaal bij twee broertjes!



Vorig jaar met Pasen waren
er jonge kuikentjes geboren!

De afgelopen twee jaar was Thijn met de paasdagen telkens met spoed opgenomen in het ziekenhuis in Groningen en nu waren we dan eindelijk thuis maar wel zonder Thijn.
Eerste paasdag hebben we doorgebracht met familie en 's avonds hebben we ons eigen paasvuur aangestoken met buren en familie. En dan mis je zijn aanwezigheid weer goed als je er bewust bij na gaat denken dat hij het ook geweldig had gevonden om daar bij tussen te lopen en een beetje takjes op het vuur zitten te gooien. Maar dan bedenk ik maar weer dat hij van bovenaf met ons mee kijkt en daar zijn eigen paasvuur heeft.

Veel liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

Spin for Life

Vorige week zondag was het Spin for Life in Vlaardingen. Voor de achtste keer op rij werd Villa Joep met deze actie gesteund, wat een ontzettende happening was dat.https://www.youtube.com/watch?v=JXQ_OZ3yjEI
Door heel nederland werd dit spinningevenement georganiseerd, maar in Vlaardingen deed José mee en nam Thijn als inspiratie met zich mee. José heeft de naam van Thijn op haar shirt laten zetten zodat Thijn met haar mee fietst en haar de kracht geeft om door te gaan, ze heeft zich goed in de zweet gewerkt en super goed ingezet met onze lieve Thijn in gedachten (ontzettend trots). De totale opbrengst van het evenement is geworden: €102.362,94 echt een super bedrag, daar wordt je toch wel even stil van.Verder daar ook weer verschillende bekenden gesproken.

's Avonds werd er een kalfje geboren bij ons op de boerderij. Dit was de eerste keer weer dat ik Ferdi er even bij moest helpen. En dan zijn je gedachten toch alleen maar bij Thijn, ons kleine boertje. Hij vond het altijd geweldig als er een kalfje geboren werd en was er ook altijd zo graag bij. Het eerste wat hij altijd vroeg was: "Papa wat is het geworden een vaarskalfje of een stiertje"? En verder kletste hij dan de hele tijd verder en nu was het zo stil...
Allerlei stemmetjes in je hoofd zeggen wel dat je door moet gaan, de draad weer oppikken en te genieten van je andere kinderen, maar je hart doet nog zo'n pijn, je hebt een steen in je maag en de tranen blijven branden. En je hebt niet alleen verdriet om het gemis van Thijn, maar ook verdriet als je ziet dat Ferdi en de andere kinderen Thijn zo missen.
Echte praters zijn Laurie en Jaron niet maar in alles merk je dat ze hun broertje óntzettend missen. Thijn was namelijk altijd nogal luid en duidelijk aanwezig en was altijd overal voor in, durfde altijd alles en nam altijd het voortouw. En ook dat valt nu weg en moeten we toch samen proberen om de leegte op te vangen.

Woensdag hebben we alle bloemen wat tijdens de begrafenis er neer gelegd is van zijn grafje weggehaald. Dit was ook wel nodig want door alle weersomstandigheden waren de bloemen na zes weken er niet mooier op geworden. Ook wel moeilijk dat je alles zo in de groene bak doet terwijl iedereen alle bloemstukken met zoveel liefde voor Thijn hebben uitgezocht. Ook zijn er de laatste weken nieuwe spulletjes bij gekomen van vriendjes, juffen, klasgenootjes, buren, lotgenootjes, familie enz. Ook krijgen we nog met enige regelmaat zomaar een kaartje, een lief berichtje, een bosje bloemen, tekeningen, een brief van een klasgenootje, enz. Dat doet ons erg goed en laat ons zien dat niemand Thijn vergeet, hij hoort er nog zo bij!!

Woensdag 27 maart is er een speciale live-uitzending op televisie die in het teken staat van de campagne : "Draag je steentje bij" voor KiKa. De campagne is opgezet om geld in te zamelen voor de bouw van het grootste kinderoncologisch centrum van Europa, het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Nick & Simon hebben een nieuwe clip bij het nummer Pak maar mijn hand opgenomen voor KiKa.

www.youtube.com/watch?v=NpnodaJ8Nrk

Liefs van de Blommetjes

   

Lowie van Gorp

Dinsdag naar een lezing geweest van Lowie van Gorp.
Tijdens deze lezing vertelde Lowie van Gorp over de ziekte en het uiteindelijke overlijden van zijn dochter Guusje op 10 jarige leeftijd. Een aangrijpend en indrukwekkend verhaal, ondersteund door foto’s op een groot scherm van Guusje en van zijn gezin. Hij vertelde over de weblog en tweets die hij over Guusje schreef en de positieve kracht die hem dat gegeven had. En hoe hij zich nu met Stichting KanjerGuusje inzet voor de ondersteuning van kinderen met kanker. Verder verteld hij ook over hoe andere mensen het beste met de situatie om kunnen gaan, van emotionele steun tot veel er over praten (en vergeet vooral niet de naam te noemen van onze kinderen want dat horen we graag, ook al gaat dit soms gepaart met tranen). En van herinneringen ophalen tot praktische hulp, want rouwen is hard werken waar je echt moe van kunt worden.
Sommige verhalen waren zo herkenbaar en leek het net of ik me zelf hoorde praten!

Donderdag had Jaron showtheater op school waarbij dan de ouders van die groep ook zijn uitgenodigd. Het is dan zo mooi om te zien hoeveel kinderen de witte polsbandjes dan nog dragen met de tekst "ik denk aan jou" er op, die ze kregen toen ze bij ons thuis afscheid van Thijn namen of de polsbandjes van de vokk met de tekst "kanjers met lef" die Thijn getrakteerd heeft in zijn klas toen hij 8 jaar werd.
En Jaron heeft samen met zijn klasgenootjes een ontzettende mooie voorstelling gegeven, het was een genot om er naar te kijken.

Vrijdagochtend hadden we een eindgesprek in het Deventer ziekenhuis met onze lieve kinderarts. Het was wel weer even raar om daar dan zo in een kamertje op de poli te zitten zonder Thijn. Er komen dan zoveel herinneringen bij je naar boven. Het eerste jaar waren we voornamelijk in het umcg. Maar in het tweede jaar vanaf januari 2012 moest Thijn regelmatig na de N8 kuur opgenomen worden in het Deventer ziekenhuis, of hij had heftige bloedneuzen i.v.m. te lage bloedplaatjes, hij kreeg koorts of de waterpokken kwamen om de deur kijken.

Na de 3 N8 kuren volgden de Totem kuren en dit was 1 dag in het umcg en dan 4 dagen in Deventer. En vanaf toen waren we meer in Deventer te vinden dan in het umcg. Hierdoor werd de band met het het verpleegkundigpersoneel en de kinderartsen ook steeds closer. Het is daarom ook onwennig om nu zo ineen keer afscheid te moeten nemen van een team die samen met ons zo gevochten heeft op een goede afloop van Thijn en waar we altijd een beroep op konden doen. Je sluit nu weer een stukje af, maar mijn bedoeling is altijd geweest om het af te sluiten met een gezonde Thijn.
Als dank een glazen pot met paaseitjes er in, één voor de poli en één voor de kinderafdeling waar we ook even langs zijn geweest om afscheid van iedereen te nemen. Volgens mij heeft  Thijn op ieder kamertje wel een keer gelegen daar, maar het laatste kamertje bij de speelkamer vond ik altijd het naarste kamertje. In dit kamertje kregen we op 28 februari 2011 het ongelooflijke nieuws te horen dat Thijn een kwaadaardige tumor in zijn buik bij de bijnier had. Ik zie me daar nog zo zitten en dat Ferdi gebeld moest worden om te komen omdat de uitslag niet goed was (ik zelf was toen niet in staat om Ferdi te bellen). Later werd ook Thijn er bij geroepen en heeft de arts het ook een beetje aan Thijn proberen uit te leggen. Ik weet het nog zo goed, hij zat toen bij mij op schoot en knikte constant met zijn hoofdje met zijn mooie blonde haartjes alsof hij het allemaal wel begreep wat de kinderarts vertelde. Maar gelukkig niet wetende wat hem nog allemaal boven het hoofd hing.

Liefs van Ferdi, Jorita, Laurie en Jaron

villa joep borrel

Vorige week donderdag hadden we 's avonds een bijeenkomst van Villa Joep. Dit keer geen toespraken maar gewoon in contact komen met andere NB lotgenoten onder het genot van een kop koffie en een borrel. “Gewoon” even praten over het wereldje dat kinderkanker heet.
We hoeven elkaar hierover niets uit te leggen, niet dat ons gevoel vaak overhoop ligt, dat we bang waren en nog steeds zijn en het één grote achtbaan is van emoties waarin je terecht gekomen bent. We hoeven elkaar niet uit te leggen dat het nooit meer zo wordt als vroeger, we hoeven elkaar ook niet uit te leggen dat je je zorgen maakt, we hoeven elkaar op het gebied van kinderkanker “gewoon” niets uit te leggen. En dat…….dat is fijn ook al zat iedereen weer in een andere fase van de ziekte.
Er waren namelijk ouders waarvan hun kindje nog in behandeling zijn, ouders waarvan een kindje overleden is en de survivors. Aan die ouders heb ik me altijd een beetje aan opgetrokken omdat ik gewoon wist dat Thijn het ook zou overleven hoe slecht de statistieken ook waren, maar helaas het heeft niet zo mogen zijn... Toch waren we die avond één grote familie!

Drie weken na de uitvaart ben ik begonnen met een poging tot mountainbiken. Samen met twee buurvrouwen fijn samen in de Haarlese bossen fietsen. Ook heb ik me samen met een vriendin opgegeven bij de sportschool en verder wandel ik ook veel samen. Buiten kun je je gedachten de vrije loop laten en natuurlijk wordt er ook veel gepraat over Thijn.
Maar ik moet ook leren om thuis mijn draai te kunnen vinden, want dat vindt ik nog het moeilijkst. Alles in huis herinnert je er gewoon aan, iedere stap die je zet en bij alles wat je zegt zit Thijn in je gedachten en voel je hem in iedere vezel van je lichaam. Vooral het definitieve doet zooo'n pijn.... het doosje met verdriet gaat steeds verder open.... en de emotie die nu ook regelmatig om de hoek komt kijken is enorme boosheid van waarom ons dit is overkomen, maar daar kan helaas niemand ons een antwoord op geven.

Veel liefs van de Blommetjes

Presentatie viering

Afgelopen zaterdagavond was er de presentatieviering van de eerste Heilige Communie.
Thijn was hier altijd zo druk mee dat hij in groep 4 de Communie mocht doen en had het hier ook vaak over. Toen de juffrouw van school vroeg of wij ook in de kerk kwamen voor de presentatieviering was mijn eerste gedachten van dat kan ik niet, het is allemaal nog zo vers en dan alle klasgenootjes zien zitten in hun mooie kleren en met blije gezichtjes.
Maar na er later toch samen over nagedacht te hebben, hebben we besloten om er voor Thijn toch naar toe te gaan. Ons gezinnetje bestaat uit 5 mensen waar Thijn nog altijd deel van uit maakt, hij hoort er gewoon bij en als groep 4 de presentatie viering heeft hoor jij Thijn en wij daar ook bij aanwezig te zijn, hoe moeilijk we het soms ook hadden. Thijn zijn naam stond er ook bij in een mooie ster geschreven en aan het begin van de dienst heeft Joke een mooi woordje gesproken over Thijn en hebben Laurie en Jaron een kaars voor Thijn aangestoken.

De afgelopen tijd hebben we ook veel foto's en video materiaal van Thijn bekeken en daarop was te zien dat hij altijd zo veel levenslust had en altijd positief was hoe ziek hij ook was, altijd was er een glimlach op zijn gezicht te bespeuren.
Maar net zo moeilijk vind ik het om naar foto's te kijken toen hij nog niet ziek was, het besef dat je toen nog niet wist in wat voor hel je nog terecht zou komen.
Verschillende fotoalbums wil ik eigenlijk nog wel maken en vindt het heerlijk om op deze manier toch met Thijn bezig te zijn want het is en blijft een heerlijk ventje.
Ook de foto's van de diensten in de kerk hebben we vorige week gekregen en hier ga ik samen met een vriendin een mooi album van maken.


Dit gedichtje stond op de bellenblaas
samen met een foto van Thijn!

Vele mensen zoeken 's avonds in het rond welk sterretje hij nu 
geworden is en als ze die ene schitterende ster hebben gevonden die zoveel licht uitstraalt zwaaien ze naar jou lieve Thijn! Mijn allerliefste Thijn, wat zijn we trots om jouw papa, mama, broer en zus te mogen zijn!!! Of je nu hier of ginder bent,… we zijn en blijven het,… voor altijd!!!

Liefs van ons allen

vakantie weer voorbij

Vorige week hadden Laurie en Jaron vakantie, en aangezien dat ik niet echt veel zin had om iets te ondernemen vond ik dat de kinderen dat wel verdiend hadden. De afgelopen twee jaar hebben ook zij veel moeten inleveren en hebben ook veel dingen moeten laten omdat we veel in het ziekenhuis bivakkeerden.Niet alleen Thijn had kanker, ons hele gezin had er dag en nacht mee te maken. Ook afspraken en uitjes werden soms op het laatste moment toch nog afgeblazen omdat Thijn weer onverwachts naar het ziekenhuis moest of dat hij zich gewoon niet lekker voelde of toch te veel pijn had. Laurie en Jaron zeiden er nóóit wat van, en vaak moest er ineens nog een oppasadres geregeld worden.

Dus deze vakantie even de aandacht aan hun, met Laurie naar de primark, samen met de kinderen wezen zwemmen bij de Scheg in Deventer en verder gewoon fijn samen zijn! We hebben het best wel gezellig gehad alhoewel het ook ontzettend veel pijn deed omdat je weet dat Thijn ook altijd zo graag bij de Scheg wilde zwemmen, maar dit helaas iedere keer weer geannuleerd moest worden. Ik weet nog dat de kinderarts tegen mij zei dat we ons niet schuldig hoeven te voelen als we weer wat leuks gingen doen zonder Thijn. En natuurlijk, dat weet ik ook wel en ik zou hetzelfde tegen iemand anders zeggen, maar verstand en gevoel zijn toch wel twee heel verschillende dingen, want ik heb me ontzettend schuldig gevoeld bij die verschillende uitjes!
En natuurlijk waren er ook de nodige logeerpartijtjes. Ook Thijn wou altijd zo graag logeren met zijn neven en de avond dat ze bij ons kwamen logeren zagen we op de dakkapel bij onze boerderij een mooie witte duif, de hele avond en nacht heeft hij daar gezeten ('s nachts ben ik er namelijk nog een keer uit geweest). En op het moment dat de kinderen 's morgens wakker waren vloog de duif weg. Voor mij was dat echt een teken dat Thijn er ook bij was en over hen waakten. Het gaf me die nacht ook gewoon zo'n innerlijke rust dat ik gewoon goed heb geslapen, dank je wel Thijn!

Dinsdag voor het eerst dat Thijn overleden is weer in het Deventer ziekenhuis geweest. En dat viel eerlijk gezegt niet mee. Voor die tijd dacht ik dat doe ik wel even, maar het roept toch veel herinneringen bij je op als je daar loopt. De lift waar Thijn altijd alleen mee naar boven wilde, ik moest dan lopen en dan kijken wie er het eerste boven was. Het restaurant waar ik vaak een kopje soep mee naar boven nam als Thijn opgenomen was en het stokbroodje met kruidenboter die je er dan bij kreeg was dan voor Thijn. De taxipoint waar we altijd moesten wachten toen we eenmaal met de taxi gingen, we gingen dan raden bij iedereen die het ziekenhuis binnen kwam of dat de taxichauffeur zou zijn. En vaak zei Thijn dan: "die loopt als een taxichauffeur, die komt ons vast ophalen". En zo kwamen er nog tal van herinneringen naar boven terwijl ik daar gewoon rondliep.
En ook al kwam ik er voor wat anders die dag, toch ook even richting de kinderafdeling gelopen. Hier nog een poosje een kinderarts gesproken die Thijn meestal had als onze eigen kinderarts afwezig was en Peter (verpleegkundige), waar Thijn altijd zo gek mee was (en omgekeerd)!

`*.¸.*´
¸.•´ ¸.•*¨)¸.•*¨)(¸.•´(¸.• (¸.•´¸¸.•¨¯`•.¸¸.♥   Liefs van ons

herdenkingskamertje

Dagen gaan verder, als vanzelf glijden ze voorbij. Het is nu al weer 22 dagen geleden dat jij Thijn een schitterend sterretje aan de hemel bent geworden.

En af en toe moet ik gewoon weer een stukje op het blog schrijven. En zoals sommigen zeggen en schrijven, misschien hoort het ook wel bij het verwerkingsproces om op te schrijven hoe het gaat en hoe we onze kanjer missen. Want dat missen wordt met de dag erger en het klopt gewoon ook niet dat ouders afscheid moeten nemen van hun kind, het klopt niet dat ouders de begrafenis moeten regelen voor hun kind,... het hoort omgekeerd te zijn.... er staat nu een groot litteken op je hart!
 

We hebben sinds het overlijden van Thijn ontzettend veel post gehad, zoveel mensen die met ons meeleefden en vaak ook met zulke lieve en ontroerende teksten er op. En ook met herinneringen die ze hebben aan Thijn.

Het volgende gedichtje is voor ons heel speciaal, we kregen het van iemand die we in het umcg hebben leren kennen en dit gedichtje zegt echt alles. Hij staat dan ook naast een kaarsje en een foto van Thijn en iedere dag lees ik het even voor mezelf en dan geeft het me weer veel kracht om de dag te beginnen:

Lieve Papa & Mama

Het is niet te begrijpen,

waarom dat ik moest gaan.

Ik heb zo gevochten,

en jullie hebben mij altijd bijgestaan.

Lieve papa en mama,

heb maar geen tranen meer,

Kijk naar de hemel en geloof,

eens zien we elkaar weer...

Ik moest jullie verlaten,

jullie zijn zo verdrietig.

Maar voor mij is hier geen pijn,

kijk maar naar de regenboog en weet,

ik zal er altijd zijn...

Lieve papa en mama,

het zal niet eeuwig duren

eens komt er een moment,

dat jullie mij weer kunnen knuffelen,

en je weer bij me bent.

We moesten afscheid nemen,

droog je tranen nou...

Kijk 's avonds naar de sterren,

weet dat ik van jullie hou...

Lieve papa en mama,

denk aan mij en wens me altijd dichtbij,

praat met mij, ook al doet het pijn,

ik zal er altijd voor jullie zijn!!!

Vorige week ben ik weer even op school geweest en heb toen ook voor het eerst het herdenkingskamertje gezien van Thijn waar de kinderen van school even naar toe kunnen gaan als ze daar behoefte aan hebben. Dit was met zoveel zorg ingericht. Eén wand was helemaal behangen met tekeningen voor Thijn, iedereen mag daar zijn of haar tekeningen neerleggen en deze worden later dan opgehangen. Verder ligt er een ontzettend mooi fotoboek over Thijn van alle schooljaren die Thijn op school is geweest. Het is zo'n mooi en dierbaar boek geworden waar ik niet in kan kijken zonder een traantje te laten. Overal staat hij er ook zo mooi op met zijn stralende ogen. Verder is er een mooi kastje in de vorm van een hartje opgehangen waar persoonlijke dingen van Thijn in staan. En natuurlijk staat er een mooie foto van Thijn, branden er kaarsjes en stond er een mooi bosje bloemen bij.
Het is ook zo ontroerend om dit allemaal te zien, want zelf heb je er natuurlijk ook geen idee van wat er allemaal op school afspeelde op het moment dat bekend werd dat Thijn overleden was.
Verder hebben we een heel mooi boekwerk mee gekregen waar iedere leerling een tekening en soms ook met een stukje tekst had gemaakt. Natuurlijk krijg je Thijn er niet mee terug, maar het is zo'n dierbaar boekwerk geworden en alles is zo puur geschreven door de kinderen.

En natuurlijk is álles wat met Thijn te maken heeft ontzettend dierbaar geworden. Zelf heb ik als ik alleen in de auto zit altijd nog muziek van Ernst en Bobbie aan, slaap ik op Thijn zijn kussen en heb ik de grote bak met medicatie van Thijn die ik al had weggezet toch maar weer terug gezet op het aanrecht, want het was in een keer zo'n lege plek geworden daar. Twee jaar lang hebben die medicijnen ook zo'n grote rol gespeeld. Het zat ook zo in je geheugen gegrift: om 8.00 uur 12.00 uur 16.00 uur 20.00 uur en dan alle medicijnen nog die hij voor zonodig moest hebben. Het leek net of ik een stukje van zijn leven weg deed, het was dus duidelijk dat ik daar nog niet aan toe was.



Liefs van ons allen!